Dzieci przy stole, 1929

Tadeusz Makowski studiował malarstwo w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych w latach 1903-1908, równocześnie kontynuując filologię na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1908 roku wyjechał do Monachium, a potem do Paryża i tu osiadł na stałe. Około 1910 roku związał się z kręgiem malarzy kubistów i to wywarło zasadniczy wpływ na jego twórczość. W latach dwudziestych podróżował po Francji (Bretania, Owernia). Brał czynny udział w życiu paryskiej Polonii. Był prezesem Towarzystwa Artystów Polskich w Paryżu. Uprawiał malarstwo, grafikę, rysunek. W latach 1923-1927 i w 1932 roku wystawiał z grupą malarzy, do której należeli Gromaire, Dubreuil, Pascin i Krohg. Stał się jednym z najsłynniejszych przedstawicieli środowiska polskich malarzy działających w Paryżu. Zwłaszcza zapisał się na stałe w historii sztuki swymi scenkami, w których biorą udział dzieci ukazane w lirycznym świecie prostych form.
"W 1928 roku, w paryskiej Galerie Berthe Weill, Makowski pokazał serię obrazów, w których "odcinając się" od swojej malarskiej przeszłości, wkroczył w nową fazę artystycznego rozwoju.
Obrazy te ukazywały dzieci we wnętrzu, często przy stole, przebrane w spiczaste kapturki, z okrągłymi, błyszczącymi oczami. Ich postaci kształtowane były jak drewniane (przypominające ludowe, prymitywne rzeźby) figurki. Z tej serii, z lat 1928-1929, znanych jest kilka obrazów m.in. "Maskarada", "Teatr dziecięcy", "Dzieci we wnętrzu" (Muzeum Narodowe w Poznaniu i Warszawie). Najbliższe omawianej tu pracy są obrazy "Dzieci i lampiony", znajdujące się w kolekcji MusŽe Nationale dŐArt Moderne, Centre Pompidou w Paryżu (repr.: W. Jaworska, Tadeusz Makowski, Kraków 1999, s. 25) oraz jego wariant "Scena przy stole" (miejsce przechowania nieznane, repr.: jw., s. 25). Podobny jest układ kompozycji, pozy modeli, identyczne rekwizyty (stołki). Tłem wymienionych wyżej obrazów jest własna paryska pracownia Makowskiego przy rue Vercingetorix na Montparnasse, wyposażona m.in. w bretońskie meble, które artysta zakupił w Bretanii podczas jednego ze swoich licznych tam pobytów. Poza bretońskimi zydlami w tle omawianego tu obrazu dostrzec można bretoński kredens, który pojawiał się w wielu kompozycjach Makowskiego (m.in. obraz "Mała rodzina", znany z fotografii, repr.: jw., s. 29). (...)
W kompozycji, sposobie malowania, stosowanej kolorystyce, intymnym, pełnym ciepła nastroju omawiany tu obraz wykazuje ścisłą analogię z pracami Makowskiego z 1929 roku. Zwraca uwagę też żywe spojrzenie dziecięcych oczu z tak charakterystyczną dla artysty umiejętnością "ożywiania" ich za pomocą leciutko położonych małych plamek farby wydobywających bliki na źrenicach oczu modeli." (cytat z ekspertyzy)