Dzieci w sadzie

Makowski zaliczany jest do największych indywidualności sztuki polskiej XX wieku. W latach 1903-1908 studiował w krakowskiej ASP w pracowni J. Mehoffera i J. Stanisławskiego. Naukę w Akademii ukończył z wyróżnieniem. Po otrzymaniu dyplomu wyjechał za granicę. Po krótkim pobycie w Monachium przyjechał do Paryża. Tam uległ początkowo wpływom Puvis de Chavannesa, poznał i zaprzyjaźnił się z grupą poznanych w pracowni Le Fauconniera "kubistów z Montparnasse`u", do której należeli m.in. Gleizes, Metzinger, Léger oraz Mondrian. Znajomość z awangardowymi malarzami wpłynęła na zainteresowanie się kubizmem. Fascynacja nowym prądem w sztuce, choć krótkotrwała, nie pozostała bez znaczenia dla późniejszej twórczości artysty. Można śmiało powiedzieć, że to właściwie spożytkowana lekcja kubizmu pomogła mu w rozszerzeniu wizji formy, jej możliwości i rytmu.
Na tle różnorakich motywów podejmowanych przez Makowskiego, najbogatszym i najbardziej godnym uwagi wydaje się być ciąg portretowych studiów dziecięcych. Zagadnienie przedstawienia dziecka, wcześniej rzadko pojawiające się w jego sztuce, zaczyna artystę fascynować około roku 1918. Makowski zaczyna wtedy malować w sposób bliski twórczości malarzy niedzielnych. Poprzez coraz silniejsze zgeometryzowanie i zgaszenie palety barwnej osiąga możliwość wyrażania emocjonalnych przeżyć.
Charakterystyczną cechą tych studiów psychiki dziecięcej jest skupienie małych modeli starających się wyglądać nad wiek poważnie. I taki też - pełen szacunku i powagi dla dziecięcego świata - jest stosunek Makowskiego do portretowanych dzieci.