GŁOWA DZIEWCZYNY

Studiował filologię klasyczną i polską na Uniwersytecie Jagiellońskim (1902-06) oraz malarstwo w ASP w Krakowie u Jana Stanisławskiego i Józefa Mehoffera (1903-08). Na przełomie 1908 i 1909 wyjechał do Paryża, gdzie pozostał do końca życia. We wczesnych pracach był wierny swoim nauczycielom. W Paryżu malował początkowo pod wrażeniem fresków Puvis de Chavannes`a, a poznawszy grupę kubistów z Montparnasse`u, uległ ich wpływowi. Zaproszony przez Ślewińskiego, spędził okres wojny w Bretanii, gdzie pó¼niej wracał kilkakrotnie. Od czasu wojny datuje się odejście artysty od kubizmu i zwrot ku studiom z natury. Malował pejzaże ze sztafażem w duchu naiwnego realizmu i podobnie stylizowane kompozycje figuralne. Wykorzystując i przetwarzając w poetyckiej wyobra¼ni wpływy dawnego malarstwa niderlandzkigo i holenderskiego, kubizmu, polskiej sztuki ludowej i współczesnych naiwnych realistów, wypracował indywidualny styl metaforyczny, emanujący lirycznym nastrojem. Częstym tematem jego obrazów były dzieci w scenach z życia wiejskiego, teatralnych, maskaradowych i karnawałowych, w prymitywizowanej i częściowo geometryzowanej formie. Uprawiał grafikę (m.in. drzeworytnicze ilustracje książkowe). W 1912-31 prowadził dziennik (wydany w 1961 w Warszawie). (zob. Malarstwo polskie, red. Janusz Fogler, Warszawa 1997).