KRÓLIKI (LAPINS, KLATKI KRÓLICZE), ok. 1927 r.

Literatura - W. Jaworska, Tadeusz Makowski, życie i twórczość, Wrocław-Warszawa 1964, s. 185 i pozycja katalogowa 465.
Ekspertyza - prof. W. Jaworska, 2000 r.

Tadeusz Makowski (właściwie Józef Tadeusz) studiował równolegle na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego i w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych w pracowniach J. Unierzyskiego, J. Mehoffera i J. Stanisławskiego. W 1909 r. wyjechał do Monachium, skąd udał się do Paryża, by pozostać tam do końca życia. Początkowo malował widoki miejskie oraz kompozycje inspirowane twórczością Puvis de Chavannesa. Ok. 1910 r. zaprzyjaźnił się z kubistami - A. Gleizesem, J. Metzingerem, A. Archipenką, co miało wpływ na jego malarstwo. Około 1913 r. odszedł od geometryzacji przedstawień i zainteresował się "materialną stroną przedmiotów w obrazie". Wyjechał do Bretani, gdzie gościł u Wł. Ślewińskiego (1914-1915). Zaczął malować kwiaty, martwe natury, pejzaże oraz sceny z życia miejscowych chłopów. W 1918 r. pojawił się główny motyw jego dalszej twórczości - postać dziecka. Pod koniec lat 20-tych ukształtował się dojrzały styl artysty.
Obraz Tadeusza Makowskiego oferowany na aukcji pochodzi z pobytu malarza w Breuilpont, miejscowości w Departamencie Eure. O mistrzowskim kunszcie malarskim zawartym w tym dziele i kilku innych z tego okresu w sposób przenikliwy pisze w swej monografii Tadeusz Makowski - życie i twórczość, prof. Władysława Jaworska: ŇFinezja formy, rozwiązanie problemu światła, znakomite walory plastyczne w oddaniu fascynującej widać artystę fakturze drzewa, w porąbanych sążniach czy w deskach płotu, wzruszający urok króliczych klatek (É) - wszystko to zdaje się być potwierdzeniem estetycznego credo artysty, wypowiedzianego w rozmowie z kolegą Marcinem Samlickim: "Mierzysz sztukę materialnym metrem anatomii i perspektywy, a tymczasem tu decyduje wyższy czynnik, tj. wzruszenie, w jakim dzieło się narodziło".