KWIATY W WAZONIE, 1916-1919

Po studiach w krakowskiej ASP, m.in. u J. Stanisławskiego, od 1909 r. do końca życia Makowski mieszkał z krótkimi przerwami w Paryżu. W okresie paryskim jego twórczość przechodziła kolejne etapy począwszy od fascynacji malarstwem Puvisa de Chavannes, poprzez m.in. kubizm "cézannowski", aby w końcu odnaleźć własną drogę. W latach 1913-1917 Makowski stopniowo porzucał kubizm.

Jak pisze Urszula Makowska, "w obrazach pierwszej fazy tego przełomu, od jesieni 1913 do wiosny 1915, widoczny jest jeszcze pomocniczy wykres geometryczny "podtrzymujący" kompozycję [...]. Następny etap poszukiwań obrazują kompozycje z bukietami kwiatów, odznaczające się subtelnym kolorem, bliskie malarstwu Ślewińskiego [...] i Odilona Redona [...], a także martwe natury [...]" (U. Makowska, SAP, t. 5, s. 259).

W latach 1914-1915 artysta przebywał w Bretanii, najpierw w DoĎlan u Władysława Ślewińskiego i jego żony, a później w 1915 r. we wsi Le Pouldu u rodziny Kerhuel. W tej drugiej miejscowości malował m.in. kwiaty. Cykl kompozycji kwiatowych kontynuował też później w Paryżu. Były to skromne, a zarazem bardzo nastrojowe bukiety złożone z polnych kwiatów, anemonów, astrów, cynii itd. Stanisław Ledóchowski uważa, że "o kwiatach Makowskiego można by napisać osobne studium. Ujawnił w nich artysta, bodajże po raz pierwszy, tak znamienny dla dojrzałego okresu swej sztuki genre poetyckiej nastrojowości, wynikający nie tylko ze świadomej i ukierunkowanej "reżyserii" malowidła, lecz także pewnych tendencji do syntezy formy, będącej w tym wypadku przejawem "wielkiego stylu". Tak powszechnie dostrzegany urok kwiatów Makowskiego ma wiele wspólnego z motywami roślinnymi średniowiecznych ołtarzy. [...] Kwiaty te są czasem jak z kolorowych bibułek, czasem jak z gotyckich ogrodów, a zawsze wprowadzają nas w tkliwy i nostalgiczny nastrój" (S. Ledóchowski, Tadeusz Makowski, Warszawa 1984, s. 18-19).