KWIATY W WAZONIE, 1916-1919

Po studiach w krakowskiej ASP, m.in. u J. Stanisławskiego, od 1909 r. do końca życia Makowski mieszkał z krótkimi przerwami w Paryżu. W okresie paryskim jego twórczość przechodziła kolejne etapy, począwszy od fascynacji malarstwem Puvisa de Chavannes, poprzez m.in. kubizm "cézannowski", aby w końcu odnale¼ć własną drogę.
Jak pisze Urszula Makowska, "w obrazach pierwszej fazy tego przełomu, od jesieni 1913 do wiosny 1915, widoczny jest jeszcze pomocniczy wykres geometryczny "podtrzymujący" kompozycję (...). Następny etap poszukiwań obrazują kompozycje z bukietami kwiatów, odznaczające się subtelnym kolorem, bliskie malarstwu Ślewińskiego (...) i Odilona Redona (...), a także martwe natury (...)" (U. Makowska, SAP, t. 5, s. 259).
W latach 1914-15 artysta przebywał w Bretanii, najpierw w DoĎlan u Władysława Ślewińskiego i jego żony, a pó¼niej w 1915 r. we wsi Le Pouldu u rodziny Kerhuel. W tej drugiej miejscowości malował m.in. kwiaty.
Cykl kompozycji kwiatowych kontynuował też pó¼niej w Paryżu. Były to skromne, nastrojowe bukiety złożone z polnych kwiatów, anemonów, astrów, cynii.
Stanisław Ledóchowski uważa, że "o kwiatach Makowskiego można by napisać osobne studium. Ujawnił w nich artysta, bodajże po raz pierwszy, tak znamienny dla dojrzałego okresu swej sztuki genre poetyckiej nastrojowości, wynikający nie tylko ze świadomej i ukierunkowanej Ťreżyseriią malowidła, lecz także pewnych tendencji do syntezy formy, będącej w tym wypadku przejawem Ťwielkiego styluą. Tak powszechnie dostrzegany urok kwiatów Makowskiego ma wiele wspólnego z motywami roślinnymi średniowiecznych ołtarzy. (...) Kwiaty te są czasem jak z kolorowych bibułek, czasem jak z gotyckich ogrodów, a zawsze wprowadzają nas w tkliwy i nostalgiczny nastrój" (S. Ledóchowski, Tadeusz Makowski, Warszawa 1984, s. 18-19).