Pejzaż wiejski, ok. 1920

(...) jak wiadomo, renomę jednego z najwybitniejszych polskich twórców XX wieku zyskał Tadeusz Makowski dzięki swojemu indywidualnemu stylowi z charakterystyczną transpozycją formy, światła i koloru. Zdefiniował go ostatecznie po 1927 roku, w ostatnim okresie swojego życia. Przedtem jego twórczość przechodziła wiele faz rozwojowych , artysta korzystał twórczo z różnorakich źródeł inspiracji, zarówno z tradycji dawnych mistrzów, jak i tendencji sztuki współczesnej. Toteż jego malarstwo jest zróżnicowane formalnie, a także wielowątkowe. W dorobku artysty spotkać można więc całkowicie odmienne stylistycznie i diametralnie różne tematycznie obrazy, dlatego też nie zawsze , do poszczególnych jego prac można wskazać kompletny materiał porównawczy w postaci analogicznych rozwiązań.
Opiniowana praca, jak sam tytuł wskazuje -Pejzaż wiejski- reprezentuje tematykę krajobrazową, która niezależnie od zainteresowań formalnych i sposobu obrazowania była jednym z głównych nurtów twórczości Makowskiego. Obok reprezentacyjnych kompozycji, często z motywami figuratywnymi, wykonał on wiele kameralnych pejzaży. Jeden z liczniejszych tego typów zespołów tworzą szkice i studia domów, zagród, zabudowań gospodarczych. Specyficzny charakter tego rodzaju prac artysty znakomicie określił prof. Władysława Jaworska, najwybitniejsza badaczka twórczości Makowskiego w publikacji " Tadeusz Makowski. Życie i twórczość", Wrocław 1964: "
W podobnym charakterze utrzymanych jest kilkanaście pejzaży "przyzagrodowych", w których artysta starać się zgłębić formy jednego , dwóch lub więcej domów obok siebie i wydobyć pogodną atmosferę ludzkiego bytowania w bliskim kontakcie z naturą." (s.182 i 184). "Obok doświadczeń (...) o charakterze trwalszym obserwujemy u Makowskiego również eksperymenty krótkotrwałe, które zjawiają się i znikają, rzec by można bez konsekwencji. W mnogości doświadczeń (...) zwraca np. uwagę kilka obrazów, które ze względu na zaskakującą odrębność techniki malarskiej układają się w oddzielny zespół. Technika ta polega na krótkim, rwanym, graficznym uderzaniu pędzla - sui generis pointylizmie, z uwzględnieniem kontrastowania kolorystycznego kładzionych obok siebie " przecinków". Tę "pierzastą" technikę obserwujemy u artystów na kilku przykładach ok. 1921 r. (...)." (s.134-135)
Fragment ekspertyzy Elżbiety Zawistowskiej z dnia 24.11.2009.