Ptaszki, (Les oiseaux) 1929

W latach 1902-1906 odbył studia filologiczne na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Równolegle, od 1903 r. uczęszczał na zajęcia w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych ucząc się pod kierunkiem Józefa Unierzyskiego, Jana Stanisławskiego i Józefa Mehoffera. Swą artystyczną edukację zakończył z wyróżnieniem w 1908 r. Z zamiarem kontynuowania nauki wyjechał na przełomie 1908 i 1909 r. przez Monachium do Paryża, gdzie pozostał do końca życia. Był członkiem Towarzystwa Artystów Polskich w Paryżu. Brał udział w Salonach paryskich: Niezależnych (1912-14, 1921-1923, 1925-26, 1930), Tuileries (1926-29), Jesiennym (1924) i De L`Oeuvre Unique (1932). Malował na płótnie, ale również na deskach i dyktach o małym formacie martwe natury o wąskiej, wysmakowanej kolorystyce. Prymitywizująca konwencja pogłębiała ewokowany w obrazach nastrój intymności i skupienia. Naiwna stylizacja współgrała z lirycznym nastrojem także w kompozycjach zapożyczających rekwizyty ze sfery jarmarcznej dekoracyjności. W latach 20-ych Makowski związany był wspólnymi wystawami z malarzami o ekspresjonistycznej orientacji, Marcelem Gromairem, Edouardem Georgem, Pierrem Dubreuilem, Per Krohgiem i Julesem Pascinem. Rok 1928 r. stanowi istotną cezurę w twórczości artysty. Krystalizuje się wówczas jego indywidualny styl obrazowania, niepowtarzalny w kontekście sztuki europejskiej. Syntetycznie ujętym formom twórca zaczął nadawać geometryzujący zarys obwodząc je konturem. Z tego okresu pochodzi oferowana praca, łącząca mocną, linearną konstrukcję z lirycznym tematem - dzieci adorujących zamknięte w klatce ptaszki. Z lat 1928-1930 pochodzi seria przedstawień dzieci ujętych we wnętrzach, zasiadających za stołami, urządzających maskarady, skupionych przy kominku lub przed klatką z kanarkiem. We wszystkich tych kompozycjach przestrzeń podzielona zostaje na zgeometryzowane segmenty. Podobnej geometryzacji podlegają dziecięce sylwetki, ubranka, czapki. Drugą istotną cechą wspomnianych kompozycji jest ich luminizm. Światło wypełnia przedstawione wnętrza złotym blaskiem, dosadnie namalowanymi snopami promieni spada w dół, lub, jak w omawianej kompozycji przesiewa się przez otwór okienny i wypełnia srebrzystym blaskiem klatkę z ptakiem. To ono wprowadza nastrój niepowtarzalnej bajki, jaką jest dzieciństwo z jego niewinnością i bezpośredniością odczuwania natury. Rodzaj tego charakterystycznego dla prac Makowskiego luminizmu widoczny jest również w powstałym rok później słynnym obrazie "Szewc" (Muzeum Narodowe w Warszawie).
Oferowany obraz widnieje na zbiorowej fotografii obrazów Makowskiego prezentowanych na pośmiertnej wystawie dzieł artysty w Salonie Niezależnych w Paryżu w roku 1932 (poz. 3260 w katalogu wystawy). Zdjęcie repr. jest w monografii artysty pióra Władysławy Jaworskiej "Tadeusz Makowski. Polski malarz w Paryżu", Wrocław 1976 (il. 171). W książce Jaworskiej "Makowski. Życie i twórczość" (Wrocław-Warszawa 1964) dzieło widnieje jako pozycja katalogowa 528, s. 356.