Cienie na plaży, 1956 r.

Rok powstania prezentowanej pracy to niezwykle istotna data w artystycznej biografii Piotra Potworowskiego, powstają wówczas jedne z najważniejszych i najbardziej cenionych obrazów w panoramie całej jego twórczości. W "Cieniach na plaży" dostrzegamy najważniejsze wyznaczniki dojrzałego stylu artysty - mistrzowskie operowanie plamą barwną, niezwykłą umiejętność budowania spójnej kompozycji z kontrastujących elementów - w tym przypadku podkreślonych dodatkowo zróżnicowaną fakturą poprzez zastosowanie techniki kolażu. Data powstania obrazu i podjęta tematyka pozwalają wiązać kompozycję z bardzo istotnym z punktu widzenia rozwoju jego twórczości okresem pobytu artysty we Włoszech. Druga połowa lat 50. to okres pobytu artysty w Anglii, bierze w owym czasie udział w kilku wystawach zbiorowych, m.in. "Polish Painters in Britain" (wraz z Jankielem Adlerem, Zdzisławem Ruszkowskim, Feliksem Topolskim, Markiem Żuławskim) oraz w reprezentacyjnej wystawie "Aspects of Contemporary English Painting" w Londynie, uczestniczy także w wystawach London Group. W Gimpel Fils Gallery w Londynie odbywa się w 1956 roku indywidualna wystawa artysty. Jednak prace Potworowskiego jako obcokrajowca nie są wysyłane za granicę. Potworowski podejmuje wówczas decyzję o urządzeniu wystawy swoich obrazów w Polsce w 1958 roku. Sprzedaje dom, bierze urlop i wyjeżdża w 1956 roku na sześć miesięcy do Włoch do Nerano, małej wioski ukrytej w skałach między Sorrento i Positano. Pracuje tam niezwykle dużo, z myślą o wystawieniu namalowanych w Nerano obrazów w Polsce. Powstają wówczas tak istotne dla jego twórczości płótna jak "Zachód słońca w Toskanii" (wł. Muzeum Narodowe w Poznaniu), "Pejzaż w Tarquinii" (wł. Muzeum Narodowe w Warszawie), "Siena" (wł. Muzeum Narodowe we Wrocławiu), "Sieci" (wł. Muzeum Narodowe w Szczecinie), "Czarne skały" (wł. Muzeum Narodowe w Poznaniu) czy "Pejzaż owalny" (wł. Muzeum Narodowe w Warszawie). Śródziemnomorski klimat i bliskość natury mają zbawienny wpływ na Potworowskiego, który maluje ze świadomością, że wkroczył w najbardziej dojrzały i jednocześnie najlepszy okres swojej twórczości. W swoim dzienniku notuje wówczas: "Mamy dom nad samym morzem. Fale podczas sztormu dochodzą do balkonu, żyjemy w wodzie i słońcu. Maluję decydujące rzeczy. Wracam odrodzony". Po powrocie do Londynu urządza nową dużą pracownię w starej wozowni w pobliżu Kensington Gardens. Artysta przyjeżdża do ojczyzny w czerwcu 1958 roku, po osiemnastu latach emigracji. Podróż ta jest dla artysty ogromnym przeżyciem. Przywozi około 60 obrazów - głównie z poprzedzającej przyjazd dekady. Pierwsza w Polsce wystawa prac Potworowskiego, otwarta 12 lipca 1958 roku w Muzeum Narodowym w Poznaniu (planowana początkowo w stołecznej Zachęcie), z miejsca staje się wydarzeniem artystycznym na miarę ogólnokrajową, spotykając się z ogromnym zainteresowaniem i życzliwym przyjęciem ze strony polskiej publiczności. Eksponowana jest następnie w Krakowie, Sopocie, Warszawie, Wrocławiu i Szczecinie. Wstęp do katalogu napisał Adrian Heath, prezes Międzynarodowego Stowarzyszenia Artystów i wykładowca uczelni w Corsham; w swoim tekście podkreślając fakt, jak duży wpływ wywarła artystyczna osobowość Potworowskiego na ówczesne środowisko angielskie. Sam Potworowski natomiast przeżywa w Polsce pozytywne zaskoczenie - zastaje tutaj niezwykle żywe i barwne środowisko artystyczne, któremu nieobce są aktualne wątki w sztuce światowej. Wbrew wyobrażeniom Potworowskiego o artystach stłamszonych doktryną realizmu socjalistycznego odkrywa tu zróżnicowaną sztukę, działających w pełni swobody artystycznej twórców żywo zainteresowanych między innymi sztuką informel i malujących obrazy abstrakcyjne. Piotr Potworowski, Czarne skały, Włochy 1956, wł. Muzeum Narodowe w Poznaniu Piotr Potworowski, Zachód słońca w Toskanii 1956, wł. Muzeum Narodowe w Poznaniu

Studiował w krakowskiej ASP pod kierunkiem Józefa Pankiewicza. Wraz ze swoim mistrzem i grupą tworzącą Komitet Paryski w 1924 wyjechał do Paryża. Do kraju wrócił w 1933 roku. W czasie wojny przedostał się do Szwecji, a stąd w 1943 do Anglii, gdzie miał swoją pierwszą wystawę indywidualną w 1946 w londyńskiej Redfern Gallery. Do 1958 roku, w czasie pobytu w Wielkiej Brytanii prowadził działalność dydaktyczną i artystyczną. Po powrocie do Polski otrzymał profesurę w PWSSP w Gdańsku i Poznaniu. Zajmował się głównie malarstwem, później zwrócił się stopniowo od malarstwa przedstawieniowego do abstrakcji, zachowując istotę polskiego koloryzmu. Twórczość powojenna artysty uznawana jest za jedną z najwybitniejszych w polskim dorobku artystycznym.