NA SOFIE I, 1956

Tadeusz Piotr Potworowski - malarz, scenograf, pedagog, teoretyk sztuki. Uczestnik I Wojny Światowej i wojny polsko-bolszewickiej. Naukę malarstwa (1920-1921) rozpoczął w Warszawie w prywatnej szkole Konrada Krzyżanowskiego pod kierunkiem Adama Rychtarskiego. Następnie przeniósł się do krakowskiej Akademii do pracownii Józefa Pankiewicza. Związał się z kapistami i we wrześniu 1924 wraz z grupą studentów Pankiewicza wyjechał do Francji. W Paryżu uczęszczał do pracowni Fernanda Legera, brał też udział w kilku wystawach m. in. w 1927 w Salonie Niezależnych w Grand Palais. Po powrocie do kraju w 1930 r. zamieszkał w majątku w Rudkach pod Poznaniem a od 1935 w Grębaninie koło Kępna. W 1937 artystę uhonorowano srebrnym medalem na Międzynarodowej Wystawie Sztuki i Techniki w Paryżu, oraz nagrodą ministra spraw zagranicznych. Pierwszą indywidualną wystawę artysty zorganizowano w roku 1938 w Instytucie Propagandy Sztuki w Warszawie, a następnie we Lwowie. W 1939 brał udział w kampanii wrześniowej. Przedostał się do Szwecji, a w 1943 udał się do Wielkiej Brytanii, gdzie prowadził działalność artystyczną i pedagogiczną. W latach 40-tych zaczął używać drugiego imienia "Piotr". W 1949 r. został profesorem w Bath Academy of Art w Corsham. Wówczas odrzucił ostatecznie kapistowską koncepcję malarską. Od ok. 1954 zmienił swój artystyczny język posługując się coraz częściej formami geometrycznymi, zbliżając się do granicy abstrakcji. Malował portrety we wnętrzach, krajobrazy odwiedzanych podczas licznych podróży miejsc, martwe natury. Do Polski wrócił w 1958 roku, w lipcu odbyła się jego pierwsza w kraju wystawa w Muzeum Narodowym w Poznaniu, którą następnie pokazano w kilku polskich miastach. Jesienią 1958 r. podjął pracę pedagogiczna w Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu i Gdańsku. W styczniu 1962 roku w Muzeum Narodowym w Poznaniu zaprezentowano na wysta-wie indywidualnej prace artysty powstałe po powrocie do kraju.