NIESKOŃCZONOŚĆ,1925 z cyklu, Księga człowiecza

Wystawiana i reprodukowana m.in.:
- 1926 Katalog wystawy "Ryt", Salon Garlińskiego w Warszawie, poz. 12.
- 1927 "Wykaz prac graficznych Tadeusza Cieślewskiego syna" [sporządzony ręką artysty] Silva Rerum, t. 3 s. 97-98.
- 1929 Katalog działu sztuki, PWK, Poznań, w katalogu poz. 2197.
- 1933 E. Woroniecki - Symbol a serce, czyli rzecz o grafice Tadeusza Cieślewskiego syna. Grafika, R. 3, z. 3, s. 21-36, ilustr.
- 1962 Maria Grońska - Tadeusz Cieślewski syn. Życie i dzieło. Wrocław 1962 Ossolineum, s. 189, reprodukcja nr 8.
- 1962 Sztuka warszawska? Katalog wystawy jubileuszowej w Muzeum Narodowym w Warszawie, w katalogu poz. 1600.
- 1976 Ekspresjonizm w grafice polskiej. Wystawa w Muzeum Narodowym w Krakowie, w katalogu poz. 46, reprodukcja nr 32.
- 1985 Wystawa polskiej grafiki międzywojennej (ze zbiorów prywatnych), Muzeum Okręgowe w Toruniu, III-VI 1986.
- 1997 Pięć wieków grafiki polskiej. Wystawa w Muzeum Narodowym w Warszawie, w katalogu poz. 98, il. 180.

Maria Grońska, wybitna znawczyni twórczości Cieślewskiego w monografii "Tadeusz Cieślewski syn. Życie i dzieło" pisze:
"W r. 1925 Cieślewski kończy studia na Wydziale Grafiki. Pracę dyplomową wykonuje w litografii. Cały ten rok jest niemal wyłącznie poświecony tej technice, i właściwie ten rok jedynie. Przeważają w niej kompozycje będące odpowiednikami ambitnych zamiarów artysty; plastycznego przedstawienia pewnych największych uogólnień. Pojęcia takie, jak świadomość, zwiastowanie (objawienie idei, myśli), twórczość, obłąkanie, nieskończoność, są tematami prac artysty, zawartymi w cyklu Księga człowiecza.
Dochodzą do głosu właściwości umysłu Cieślewskiego, skłonnego do intelektualnych i filozoficznych rozważań. Ustalają się pewne symbole, które występowały w pracach poprzedniego roku jeszcze fragmentarycznie, były dodatkami akcentującymi jedynie pewne nastroje, idee. Teraz występują nadrzędnie, często one tylko budują kompozycję, decydują o treści i charakterze przedstawienia. Puste izby, kręte schody, okna, księgi, osobliwe czaszki, gwiazdy i planety są synonimami pewnych treści, są odbiciem stanów psychicznych i budulcem abstrakcyjnych pojęć. Niekiedy zmieniają swe znaczenie, czasami różnie można je interpretować, mniej lub więcej uogólniać, ale są zawsze wykładnikami intelektu. [?]

Najlepszą kompozycją z cyklu Księga człowiecza jest niewątpliwie Nieskończoność. Wszechświat. Wirują słońca, planety i gwiazdy; w morzu czerni ruchliwe punkty i smugi jasności. Na tym tle szara powierzchnia okna, przez które widzimy, przez które patrzy na nas osobliwa czaszka umieszczona w pustym wnętrzu mieszkalnym, fragmentarycznie zaznaczonym. Jest ona bezosobowa, a dziwnie nam bliska i bezpośrednia w swym wyrazie. W oczach-oknach zaczajone pytanie, w ustach-księdze - milczenie. Czaszka stanowi centrum obrazu, jest jego najjaśniejszą plamą, najmocniejszym akcentem. Środkiem, przez całą wysokość kompozycji, wznoszą się mozolnie schody, piętrząc zakosami w górę, gdzie widnieje księga - symbol wiedzy, celu, nadziei. Dwa odmienne, przeciwstawne sobie nastroje. Optymizm zawarty w księdze, smutek i pesymizm w wyrazie maski. Nieskończoność ludzkich usiłowań, nadziei i zwątpień, nieskończoność bytu, materii [s. 35-36]."