Tors 61/5, 1961 r.

Fascynacje bryłą i figurą geometryczną zauważalne są w twórczość Szpunara od początku lat 50. Syntetyczne "Głowy" i "Torsy" wyrażają nastroje, przemijanie lub trwanie. Artysta nie starał się w nich oddać portretu określonej osoby, ale za pomocą umownych znaków, kształtów zbliżonych do sylwet w sposób schematyczny kreuje formę. W prostocie, oszczędności, czystości bryły leży siła tych rzeźb. Szpunar, malując je na złoty kolor, potęguje wyraz metaforycznych treści. Użycie geometrii, schematów wynikało z inspiracji konceptualizmem, sztuką kinetyczną. Fascynacja relacjami geometrycznymi brył i figur doprowadziła do eksperymentów z formą, materią i kolorem, a nade wszystko z przestrzenią. Tym, co najbardziej dojmujące w rzeźbie Tadeusza Szpunara, wydaje się jednak synteza formy i jego stosunek do figuracji.
Tadeusz Szpunar studiował w pracowni prof. Xawerego Dunikowskiego na Wydziale Rzeźby krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych w latach 1950-56. W 1955 roku był współzałożycielem Grupy XIV. Debiutował na wystawie "Xawery Dunikowski i jego uczniowie" w Warszawie w 1955 roku. Oprócz u Dunikowskiego, Szpunar uczył się również u Franciszka Kalfasa i Stanisława Popławskiego. To właśnie ten ostatni miał zaszczepić rzeźbiarzowi klasyczne podejście do sztuki - statyczność bryły i konstrukcji formy. Jeszcze w czasie studiów Szpunar był outsiderem. Przyjaźnił się z Jerzym Beresiem, Marią Pienińską i Bolesławem Chromym, z którymi przez pewien czas zajmował pracownię po Wacławie Szymanowskim.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.