Grupa z mandoliną, 1935 r.

Tamara Łempicka to kobieta legenda, jedna z najbarwniejszych postacisceny artystycznej lat 20. i 30. XX wieku. Odważna zarówno w swojej sztuce (nasycone erotyzmem, prowokujące przedstawienia kobiecych ciał), jak i w życiu (manifestująca swój sukces, niezależność, wywołująca liczne skandale). Jej prace stały się ikonami stylu art déco, rozpoznawalnymi nawet dla laika symbolami epoki. Prezentowany rysunek pochodzi z 1935 roku. Nie ulega wątpliwości, iż jest on przykładem fascynacji artystki malarstwem włoskich renesansowych mistrzów, których prace młoda Tamara podziwiała i analizowała podczas swych corocznych wakacji w słonecznej Italii. Dokładny, miękki rysunek, układy draperii i światłocień, mimo iż wskazują jednoznacznie na włoski wpływ, położone są w charakterystycznej dla malarki, lekko kubizującej kresce. Widoczny na pierwszym planie motyw kobiety umilającej czas swoim współtowarzyszkom grą na mandolinie przywodzi na myśl powstały sześć lat wcześniej obraz "La musicienne", którego bohaterką jest postać kobieca namalowana w artdecowskiej stylistyce, ubrana w suknię w kolorze ultramaryny, sprawiająca wrażenie unoszącej się w niebiański sposób nad ziemią, z mandoliną w rękach. Obraz "La musicienne" jest typowy dla okresu największej sławy i szczytu kariery zawodowej artystki, pokazuje współczesną, pełną erotyzmu, silną kobietę w postkubistycznej stylizacji.

Polska malarka, której twórczość przywoływana jest jako kwintesencja stylu art déco w malarstwie. Jako młoda, bogata dziewczyna uczyła się na pensji w Lozannie, skąd wyjeżdżała do Włoch - zwiedziła Rzym, Florencję, Wenecję - gdzie zafascynowało ją malarstwo renesansowych mistrzów. Podczas I wojny światowej mieszkała w Petersburgu, gdzie poślubiła młodego prawnika Tadeusza Łempickiego. W 1918 roku małżeństwo zamieszkało w Paryżu. Łempicka rozpoczęła wówczas studia malarskie w Academie de la Grand Chaumiere oraz w Academie Ranson u Maurice`a Denisa i Andrea Lothe`a. Wystawiała swoje obrazy na salonach oraz w galeriach paryskich. Malowała przede wszystkim portrety i akty, głównie ludzi zamożnych bądź pięknych. W 1928 roku, odwiedziła trzykrotnie Warszawę, gdzie odbyła się wystawa jej prac w warszawskiej Zachęcie; swoje dwa obrazy pokazała także na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu. W 1939 roku wyjechała do Stanów Zjednoczonych i zamieszkała w Nowym Jorku, ostatnie lata życia spędziła w Meksyku. "Portrety, akty i martwe natury Łempickiej są doskonałą realizacją stylu art déco: podporządkowany mu jest zarówno typ, strój, fryzura i sposób upozowania modela, jak wszystkie rekwizyty tła i wreszcie sposób malowania. Postkubistyczna stylizacja: podkreślanie rysunkiem i światłem trójwymiarowości i twardości form, ostrość koloru, gładkość metalicznych, lśniących powierzchni, monumentalizacja, manieryczność ujęć i emalierska precyzja wykończenia składają się na styl Łempickiej, idealnie wpisany w estetykę lat dwudziestych" - Agnieszka Morawińska.