Wenecja w deszczu, około 1961 r.

W drugiej połowie lat 50 - tych Tamara Łempicka była oszołomiona rozwojem swojej artystycznej kariery. Odkrywała rozmaite kierunki i tworzyła prace w manierze charakterystycznej dla różnych artystów. Powracała do swoich dawnych prac i reinterpretowała je na nowo, stylizując na przykład na malarstwo Georgesa Braque`a (1882 - 1963). W owym czasie uległa także urokowi charakterystycznego, wydłużonego stylu Bernarda Buffeta (1928 - 1999). Artystka zaczęła nakładać farbę przy użyciu szpachli, odkryła możliwości materii, bogactwo faktur i mnogość efektów jakie dawało zastosowanie nakładanych bezpośrednio kolorów. Odkrycie nowych technik zaowocowało najbardziej pracowitym okresem w twórczości artystki; powstała wówczas niezliczona ilość martwych natur oraz nowych wersji dawnych kompozycji. Paradoksalnie ów zwrot w kierunku odtwarzania natury skłonił artystkę do poszukiwań zmierzających ku bardziej abstrakcyjnym formom. Na początku lat 60 - tych namalowała serię obrazów inspirowanych malarstwem abstrakcjonisty Sergia Poliakoffa (1900-1969). Jednocześnie cały czas powracała do malarstwa figuratywnego, tworzyła liczne pejzaże, kompozycje ze zwierzętami: gołębiami, kogutami, królikami czy łabędziami. W związku z tym, że w kolorystyce prac tego okresu dominuje ochra, artystka zgrupowała płótna w zbiór o nazwie "terra-cotta". Prace z tego czasu zaprezentowane zostały na retrospektywnej wystawie Ror-Volmar Gallery w Paryżu (w 1961 roku) oraz (w tym samym roku) w Alexander Iolas Gallery w Nowym Jorku.

Polska malarka, której twórczość przywoływana jest jako kwintesencja stylu art deco w malarstwie. Jako młoda, bogata dziewczyna uczyła się na pensji w Lozannie, skąd wyjeżdżała do Włoch - zwiedziła Rzym, Florencję, Wenecję - gdzie zafascynowało ją malarstwo renesansowych mistrzów. Podczas I wojny światowej mieszkała w Petersburgu, gdzie poślubiła młodego prawnika Tadeusza Łempickiego. W 1918 roku małżeństwo zamieszkało w Paryżu. Łempicka rozpoczęła wówczas studia malarskie w Academie de la Grand Chaumiere oraz w Academie Ranson u Maurice`a Denisa i Andrea Lothe`a. Wystawiała swoje obrazy na salonach oraz w galeriach paryskich. Malowała przede wszystkim portrety i akty, głównie ludzi zamożnych bądź pięknych. W 1928 roku, odwiedziła trzykrotnie Warszawę, gdzie odbyła się wystawa jej prac w warszawskiej Zachęcie; swoje dwa obrazy pokazała także na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu. W 1939 roku wyjechała do Stanów Zjednoczonych i zamieszkała w Nowym Jorku, ostatnie lata życia spędziła w Meksyku. "Portrety, akty i martwe natury Łempickiej są doskonałą realizacją stylu art deco: podporządkowany mu jest zarówno typ, strój, fryzura i sposób upozowania modela, jak wszystkie rekwizyty tła i wreszcie sposób malowania. Postkubistyczna stylizacja: podkreślanie rysunkiem i światłem trójwymiarowości i twardości form, ostrość koloru, gładkość metalicznych, lśniących powierzchni, monumentalizacja, manieryczność ujęć i emalierska precyzja wykończenia składają się na styl Łempickiej, idealnie wpisany w estetykę lat dwudziestych" - Agnieszka Morawińska