Dziewczyna z dzbanem

Teodor Axentowicz, mistrz pastelowych, dystyngowanych portretów stał się w Polsce protoplastą stylu secesji. Wyjątkowy, dekoracyjny styl swojego malarstwa i grafiki zawdzięcza solidnemu, zdobytemu w Europie wykształceniu. Przez cały okres swojej twórczości artysta pozostał w bliskich kontaktach z najwybitniejszymi osobistościami ówczesnej sztuki w Londynie i Paryżu. Malarskie wykształcenie otrzymał w Monachium, jednak aby doskonalić swój warsztat artystyczny, wybrał się do Paryża, gdzie trafił do pracowni rozchwytywanego portrecisty Charles’a Emile’a Augusta Duranda, który „zachwycał się różnorodnością czerni na palecie swojego ucznia”. Dzięki swojemu znanemu nauczycielowi Axentowicz przynależał do śmietanki towarzystwa artystycznego świata Paryża okresu
Belle Époque. Przepustką do najwyższych sfer był portret przepięknej córki redaktora naczelnego „Le Figaro”, Henrietty Fouquier. Axentowicz w swojej twórczości starał się oddać afirmację życia, odżegnując się od powinności młodopolskiego historycyzmu. Wytworne portrety oraz barwne sceny z życia Hucułów są motywami najbardziej rozpoznawanymi w całym oeuvre malarza. Ciekawe są też graficzne próby artysty, który eksperymentował z technikami. Dobrze znany z jego twórczości motyw kobiety z dzbanem
opracował w kilku technikach. Interesujące jest podejście, które sam motyw czyni niejako wtórnym, a na pierwszym miejscu stawia artystyczny i techniczny eksperyment. To podróżowanie motywu przez różne media tak opisała Stefania Krzysztofowicz-Kozakowska: „Teodor Axentowicz – począwszy od roku 1903 – kilkakrotnie powracał do motywu dziewczyny z wazonem. Opracowywał go zarówno w wyrafinowanych kolorystycznie obrazach malowanych pastelem, jak i w różnych technikach graficznych – w czarno-białej algrafii, fluoroforcie oraz w nowej, własnej technice barwnego glinorytu. Bowiem «zainteresowanie Axentowicza grafiką było szczególne (…) interesował go jedynie eksperyment graficzny i próby warsztatowe»” (Stefania Krzysztofowicz-Kozakowska, Teodor Axentowicz
1859-1938, katalog wystawy, Muzeum Narodowe W Krakowie 1998, s. 22).
Prezentowana odbitka, wykonana w technice suchej igły, zachowała przy
prawej krawędzi odcisk linii papilarnych, najpewniej samego Teodora
Axentowicza.
Teodor Axentowicz studiował w akademii monachijskiej pod kierunkiem Gabriela von Hackla oraz u profesorów Sandora Wagnera i Guyli Benczura w latach 1879-82. W 1883 roku wyjechał do Paryża, gdzie uczył się w pracowni Emila Augusta Carolus-Durana. Odbył wiele podróży artystycznych m.in. do Włoszech, Londynu. W 1895 roku objął stanowisko profesora rysunku w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, a w 1910 został pierwszym jej rektorem z wyboru. Był współzałożycielem Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka" oraz członkiem wiedeńskiej "Secesji". Był jednym z najwybitniejszych polskich portrecistów; malował także sceny rodzajowe i historyczne. Ulubionym tematem artysty były sceny z motywami huculskimi - studia postaci, zwyczaje, wierzenia - malowane z dbałością o szczegóły, a jednocześnie bardzo swobodnie oraz przedstawienia symboliczne.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.