Kobieta z dzbanem na tle Wawelu

Wśród plejady największych osobistości artystycznych Młodej Polski wyjątkowe miejsce zajmuje mistrz pastelu – Teodor Axentowicz. „Prawdziwą pasją malarską Axentowicza był portret pastelowy; w tej technice stał się też prawdziwym perfekcjonistą. Rysował najchętniej pełne wdzięku i urody kobiety, pozbawione uśmiechu piękne damy – les belles femmes de la bella epoque (...). Już w pierwszych latach pobytu artysty pod Wawelem pojawiła się wśród pastelowych 'główek' nowa modelka, była nią znana krakowska piękność Ata Zakrzewska. Jej profil, podpisany 'ARS', zdobił okładkę katalogu pierwszej wystawy Towarzystwa Artystów Polskich 'Sztuka', która miała miejsce w krakowskich Sukiennicach w 1897 roku. Portrety Zakrzewskiej pojawiały się też na plakatach drugiej i trzeciej wystawy tego ugrupowania”. Wizerunki krakowskiej piękności, będącej ulubioną modelką Axentowicza, pojawiały się w tworzonych na początku XX wieku kompozycjach metaforycznych. W tym okresie mistrz pastelu stworzył tylko sobie właściwy język symboliczny. Prezentowana kompozycja przedstawia najbardziej spektakularną pod względem mistrzostwa techniki i formatu realizację motywu kobiety trzymającej dzban. Półnaga Ata Zakrzewska, spowita jedynie złotą chustą na biodrach i okryta burzą długich włosów, które spływając po nagim ciele dziewczyny, podkreślają zarówno tajemniczość jak i zmysłowość metaforycznej sceny. Postawa krakowskiej piękności, której ciało przybiera kształt dekoracyjnej linii „S” z wyrafinowanym gestem trzymania kobaltowego naczynia, ukazuje maestrię artysty w posługiwaniu się dekoracyjnymi formami właściwymi dla sztuki secesji. Scena utrzymana jest w charakterystycznej kolorystyce przepełnionej złocieniami, wyrafinowanymi szmaragdowymi zieleniami i szlachetną czernią. Kontrast alabastrowego ciała modelki ze złotą draperią szaty ukazuje kunszt Axentowicza w harmonizowaniu palety barwnej. Na drugim planie, za wstęgą lśniącej srebrzystymi szarościami Wisły jawi się Wawel. Alegoryczna postać nagiej kobiety ukazanej na tle siedziby królów wpisuje prezentowaną kompozycję w młodopolski kontekst historyczno-narodowy, prowokujący do symbolicznych odczytań. Prezentowana praca przełamuje stereotypowy obraz Axentowicza jako buduarowego portrecisty, tym samym wpisując go w krąg najwybitniejszych europejskich malarzy skupionych wokół nurtu secesji.

Mistrz pastelowych, dystyngowanych portretów stał się protoplastą stylu secesji na rodzimych ziemiach. Wyjątkowy, dekoracyjny styl swojego malarstwa Axentowicz zawdzięcza europejskiemu wykształceniu. Przez cały okres swojej twórczości artysta pozostał w bliskich kontaktach z najwybitniejszymi ówczesnej sztuki w Londynie i Paryżu. Malarskie wykształcenie otrzymał w Monachium, jednak aby doskonalić swój warsztat artystyczny, wybrał się do Paryża, gdzie trafił do szalenie rozchwytywanego portrecisty Charles’a Emile’a Augusta Duranda, który „zachwycał się różnorodnością czerni na palecie swojego ucznia”. Dzięki swojemu znanemu nauczycielowi Axentowicz przynależał do śmietanki towarzystwa artystycznego świata Paryża okresu Belle Époque. Przepustką do najwyższych sfer był portret przepięknej córki redaktora naczelnego „Le Figaro”, Henrietty Fouquier. Axentowicz w swojej twórczości starał się oddać afirmację życia, odżegnując się od powinności młodopolskiego historycyzmu. Wytworne portrety oraz barwne sceny z życia Hucułów są motywami najbardziej rozpoznawanymi w całym oeuvre malarza.

Teodor Axentowicz studiował w akademii monachijskiej pod kierunkiem Gabriela von Hackla oraz u profesorów Sandora Wagnera i Guyli Benczura w latach 1879-82. W 1883 wyjechał do Paryża, gdzie uczył się w pracowni Emila Augusta Carolus- Durana. Odbył wiele podróży artystycznych m.in. do Włoszech, Londynu. W 1895 objął stanowisko profesora rysunku w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, a w 1910 został pierwszym jej rektorem z wyboru. Był współzałożycielem Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka" oraz członkiem wiedeńskiej "Secesji". Był jednym z najwybitniejszych polskich portrecistów; malował także sceny rodzajowe i historyczne. Ulubionym tematem artysty były sceny z motywami huculskimi - studia postaci, zwyczaje, wierzenia- malowane z dbałością o szczegóły, a jednocześnie bardzo swobodnie oraz przedstawienia symboliczne.

Podatki i opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i naliczana jest degresywnie w zależności od kwoty wylicytowanej: do 100 000 złotych (włącznie) - w wysokości 18%, a powyżej 100 000 złotych - w wysokości 15%.