Na balu maskowym

W twórczości Teodora Axentowicza świetnie widoczne są wpływy najważniejszych tendencji malarstwa ostatnich dekad XIX stulecia: monachijskiej tradycji Stimmungu, francuskiego impresjonizmu, jak również odkrywania przez artystów nowoczesnych dawnych mistrzów włoskich, hiszpańskich i holenderskich. Marian Dienstl-Dąbrowa z perspektywy 1938 roku znakomicie opisał istotę pastelowych portretów artysty: „Axentowicz zdobył wcześnie tajemnicę powodzenia przez wykwint kompozycji układu modela, wyczucie najwłaściwszego gestu i spojrzenia. Dla kobiecego portretu stworzył własną pastelową technikę i subtelnie przyciszone zestawienia kolorystyczne gam. Jako tła używa często szarego papieru, z którego wyłania się leciuchno rysunek. Rzucane niby od niechcenia kreski pastelowe tworzą rytmiczne akcenty tak charakterystyczne dla pastelowych dzieł Axentowicza. (…) dbał przede wszystkim o malarskie zalety każdego portretu, śpiewając kolorystyczną gamę na przedziwnie delikatnym poczuciu harmonii kolorystycznej” (Marian Dienstl-Dąbrowa, Teodor Axentowicz 1859 – 1938. Katalog wystawy pośmiertnej, Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie, 30 grudnia 1938 – 2 lutego 1939, Kraków 1938, s. 6-7).
Prezentowana praca wyróżnia się na tle wyrafinowanych i posągowych wizerunków modelek ciekawą konwencją portretową. Artysta skorzystał ze wzorca zaczerpniętego ze sztuki dawnej, mianowicie z antytetycznego sposobu zestawiania figur alegorycznych (młodość – starość, bieda – bogactwo itd.). Nieznana rudowłosa kobieta została przez Axentowicza ujęta w profilu, patrzy przed siebie, niby przecinając ramę obrazu. W tle, od razu za głową, spogląda w kierunku widza tajemnicza postać, Doppelgänger, czyli sobowtór uosabiający drugą naturę modelki. Artysta formułuje „symbolistyczne” przesłanie mówiące o niemożności przeniknięcia doznań emocjonalnych, zmysłowości i przewrotności ludzkiej psyche. Kobieta w tle nosi pawie pióra oraz balową maskę. Tym samym Axentowicz podejmuje popularny modernistyczny motyw maski i maskarady – figur stanowiących formy, za którymi skrywa się człowiek w swej autentyczności. Malarz zastosował bogatą i nasyconą paletę barwną, używając, oprócz preferowanych przez siebie zgaszonych i subtelnych tonów, błękitu, żółcieni i zieleni.

Teodor Axentowicz studiował w akademii monachijskiej pod kierunkiem Gabriela von Hackla oraz u profesorów Sandora Wagnera i Guyli Benczura w latach 1879-82. W 1883 roku wyjechał do Paryża, gdzie uczył się w pracowni Emila Augusta Carolus-Durana. Odbył wiele podróży artystycznych m.in. do Włoszech, Londynu. W 1895 roku objął stanowisko profesora rysunku w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, a w 1910 został pierwszym jej rektorem z wyboru. Był współzałożycielem Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka" oraz członkiem wiedeńskiej "Secesji". Był jednym z najwybitniejszych polskich portrecistów; malował także sceny rodzajowe i historyczne. Ulubionym tematem artysty były sceny z motywami huculskimi - studia postaci, zwyczaje, wierzenia - malowane z dbałością o szczegóły, a jednocześnie bardzo swobodnie oraz przedstawienia symboliczne.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.