Starzec i symboliczna głowa kobiety

Kształcił się w monachijskiej Akademii Sztuk Pięknych w pracowni G. Hackla, A. Wagnera i G. Benczura. Studia artystyczne uzupełnił w Paryżu pod kierunkiem E. A. Carolusa-Durana. Eksponował swoje prace na Salonach paryskich. W 1895 r. osiadł na stałe w Krakowie, gdzie objął stanowisko profesora w Szkole Sztuk Pięknych, które piastował do 1934 r. Należał do grona członków-założycieli Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka". Był blisko związany z wiedeńskim środowiskiem artystycznym jako członek "Secesji" i współpracownik czasopisma "Ver Sacrum". Zdobył uznanie i popularność jako portrecista i twórca scen historycznych. W kompozycjach rodzajowych utrwalał obrzędy i obyczaje Hucułów. Oferowany obraz, powstały po 1900 r., cechuje typowa dla sztuki Axentowicza perfekcja w stosowaniu techniki pastelowej. Alegoryczny temat przemijania oddany tu został poprzez zestawienie postaci starca o werystycznie ujętych rysach twarzy z wizyjną, wyidealizowaną twarzą-maską młodej kobiety postaciującą wywołane z pamięci wspomnienia. Symbolikę przedstawienia dopowiada ponury nastrój jesiennego dnia. Pożółkłe liście, stanowiące znaczeniowe i kompozycyjne centrum obrazu, akcentują nietrwałość bytu i zarazem wprowadzają do wąskiej gamy zgaszonych brązów, szarości i różów mocny akcent kolorystyczny. Omawiane dzieło jest opowieścią o znikomości ludzkiej egzystencji opartą na opozycji starości i młodości. Jest ono wariantem kompozycyjnym pasteli noszących jednakowy tytuł "Wizja - wspomnienie", eksponowanych na wystawie monograficznej Axentowicza zorganizowanej w 1998 r. przez Muzeum Narodowe w Krakowie (kat. III.33, il. s. 88; kat. III.34, il. s. 139).