STARZEC Z RÓŻOWĄ CHUSTĄ NA SZYI (PERSONIFIKACJA STAROŚCI?), [przed 1920?]

Malarz, pastelista, rysownik, grafik i pedagog. Po ukończeniu studiów malarskich (1878-1882) w monachijskiej Akademii Sztuk Pięknych (pod kierunkiem G. Hacela, A. Wagnera i G. Benczura) diametralnie zmienił środowisko artystyczne, spędzając kilkanaście lat w Paryżu, gdzie doskonalił swoje umiejętności w pracowni E. A. Carolus-Durana, wystawiał na Salonach i zdobył niemałe powodzenie jako portrecista oraz ilustrator, czego efektem i świadectwem było przyjęcie go do Société Nationale des Beaux-Arts. W 1895 roku, otrzymawszy profesurę w Szkole (od roku 1900: Akademii) Sztuk Pięknych w Krakowie (gdzie nauczał nieprzerwanie aż do roku 1934, dwukrotnie pełniąc godność rektora), powrócił do kraju. Należał do założycieli Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka", był członkiem rzeczywistym wiedeńskiej "Secesji" a honorowym warszawskiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych. Zaczynając jako malarz historyczny, nadzwyczajne uznanie i sukces zyskał jako twórca scen rodzajowo-symbolicznych (po większej części osadzonych w realiach kultury huculskiej) oraz pastelowych, głównie kobiecych portretów.
Postać starca (alias Dziada vel Lirnika), o ewidentnie alegorycznym charakterze (samodzielna, względnie z młodą dziewczyną - personifikacją Młodości), pojawiła się w ikonograficznym repertuarze Axentowicza około roku 1895 i w niezliczonych wariantach kompozycyjnych powtarzana była przezeń właściwie do końca życia, stając się z czasem jednym ze "znaków firmowych" jego twórczości. Oferowaną tu wersję, wolną jeszcze od cech artystycznego regresu późnej twórczości artysty, skłonni jesteśmy uważać za powstałą przed Wielką Wojną lub w pierwszych latach Dwudziestolecia.