ŚWIĘCONE, ok 1900

Podobne ujęcie tematu, włościanie przed wiejskim kościółkiem i proboszcz, który święci przyniesione przez nich pokarmy i ich samych, scenka jakby żywcem przeniesiona z rzeczywistości, pojawia się w twórczości malarza ok. 1899 (w katalogu wystawy monograficznej Teodor Axentowicz 1859-1938, Muzeum Narodowe w Krakowie, 1998, akwarela poz. 1 kat.; i olejnej, poz. VI.1 katalogu). Podobnie jak sceny z życia Hucułów (Pogrzeb huculski, Kołomyjka, Święto Jordanu, Święcenie wody, Na gromniczną) sceny te malarz powtarzał w różnych ujęciach, posługując się często tymi samymi modelami. Realizm tych przedstawień umacniał umieszczając wśród tłumu konkretne postaci o portretowo potraktowanych twarzach. W przypadku omawianej akwareli jest tu starszy pan, z pewnością ktoś z otoczenia malarza. Tematyka ludowa stanowiła ważną część twórczości Axentowicza, i w niej wypowiadał się znacznie swobodniej niż w salonowych, idealizowanych pięknych portretach.

Axentowicz. Malarz, pastelista, litograf, jeden z najbardziej znanych i cenionych malarzy polskich. Kształcił się w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium, a następnie uzupełniał studia w Paryżu. Brał udział w paryskich Salonach; w 1890 otrzymał członkostwo Société Nationale des Beaux-Arts. W tym czasie wielokrotnie wyjeżdżał też do Londynu.
W 1895 powrócił do kraju i zamieszkał na stałe w Krakowie, powołany na profesora tamtejszej Szkoły Sztuk Pięknych. W uczelni tej nauczał nieprzerwanie do 1934, dwukrotnie pełniąc funkcję rektora. Był jednym z członków-założycieli Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka", członkiem wiedeńskiej "Secesji" i współpracownikiem jej pisma "Ver Sacrum". Powodzenie przyniosły mu zwłaszcza idealizowane wizerunki wytwornych dam oraz wdzięczne portrety dziecięce. Malował też obrazy o tematyce rodzajowej; był jednym z pierwszych malarzy Huculszczyzny i Hucułów. Tworzył obrazy historyczne i kompozycje symboliczne związane z upływem czasu i przemijaniem. We wczesnym, monachijskim okresie były to obrazy utrzymane w duchu akademickiego realizmu; na późniejszą twórczość artysty wywarło wpływ angielskie malarstwo XVIII w. oraz dzieła malarzy współczesnych - Boldoniego, Whistlera, Sargenta. Jego obrazy cechuje dekoracyjność, elegancja, świeżość subtelnej gamy kolorów i delikatna secesyjna stylizacja. Początkowo malował olejno i akwarelą, a po 1890 przede wszystkim mistrzowsko opanowaną techniką pastelu. Zajmował się ilustratorstwem i litografią, projektował plakaty wystaw "Sztuki".