ZMIERZCH, 1912 r.

Teodor Ziomek był uczniem Stanisławskiego. Od 1900 roku prezentował swoje prace na wystawach ze stowarzyszeniem Sztuka. Należał do ugrupowania Pro Arte. W 1901 roku ukończył Akademię Sztuk Pięknych w Krakowie. Obok Makowskiego, Neumanna, Wojnarskiego i Kowalewskiego należał do grona najwybitniejszych uczniów klasy krajobrazu profesora Stanisławskiego. Terenem studiów klasy pejzażu była m.in.. wieś podkrakowska. Organizowano w ciągu roku cztery kilkutygodniowe wyjazdy na wieś, które miały doniosłe znaczenie dla rozwoju młodych malarzy, oderwanych od miasta, pozwalając im cały czas poświęcić na studia. Powstawały wówczas małe olejne obrazki długości przeważnie 20-30 cm wykonywane nieraz po kilka w ciągu plenerowego seansu. Obrazy te o matowej powierzchni tworzone prima vista z nadzwyczajną szybkością i pewnością ręki stanowią silną kondensację rzeczywistości, gdyż przy pomocy kilku płaskich plam i kilku akcentów stwarzają iluzję bezkresnego krajobrazu. U podstaw sztuki Stanisławskiego w latach 1895-1900 pod wpływem, której wyrastał Ziomek, tkwił neoromantyzm. Skłonił on artystów do rezygnacji z subiektywnego sensualizmu na rzecz subiektywnego spirytualizmu. Malarz nie poprzestawał na wrażeniach zmysłowych, lecz folgował wzruszeniom, jakie pogłębiały nastrojowość jego uduchowionych jak gdyby, krajobrazów zgodnych ze znanym wówczas aforyzmem, że pejzaż wyraża stan duszy.