Portret młodego mężczyzny, 1847 r.

Teofil Kwiatkowski należy do grona członków Wielkiej Emigracji, skupionej wokół postaci Adama Mickiewicza, Teofila Lenartowicza oraz księcia Adama Jerzego Czartoryskiego, kierującego Hôtelem Lambert. Jednak wybitny akwarelista kojarzony jest przede wszystkim z postacią Fryderyka Chopina, którego artysta wielokrotnie portretował. Będąc również przyjacielem wielkiego kompozytora, towarzyszył w ostatnich chwilach życia romantycznego muzyka, utrwalając jego pośmiertny wizerunek. Zachowała się relacja Wojciecha Gersona dotycząca szczególnej relacji Kwiatkowskiego z kompozytorem: „[Między nim a Chopinem] nawiązała się przyjaźń niczem nierozerwana, której czas nie wyziębił do ostatniego tchnienia, obydwaj całą duszą artyści, poeci, marzyciele, rozumieli się nawzajem. Ukochawszy sztukę nadewszysko, dusze ich, pełne świętego ognia, wyrywały się częstokroć ponad poziom i mgły naszego biednego świata, darząc w strefy ideału”. Teofil Kwiatkowski po klęsce powstania listopadowego przybył
z pierwszą falą emigracji do Francji. Dzięki wsparciu Towarzystwa Pomocy Naukowej mógł kontynuować naukę pod kierownictwem Léona Cognieta. Przez całą swoją karierę artystyczną malarz czuł się związany z polską emigracją. Świadectwem zażyłych kontaktów Kwiatkowskiego z przebywającymi w Paryżu rodakami są liczne portrety jego autorstwa. Kilkakrotnie portretował członków rodziny Czartoryskich, wykonał również podobiznę hrabiego Stefana Potockiego. Również malarz niejednokrotnie obdarowywał swoimi pracami znajomych w dowód wdzięczności. Prezentowana para portretów, przedstawiających najprawdopodobniej ojca i syna, została wykonana w niezwykle wyrafinowany sposób. Wizerunki mężczyzn oddają pełną możliwość warsztatu malarza. „Kwiatkowski [bowiem] znakomicie posługiwał się techniką akwarelową. Jego niewielkie rozmiarami dzieła cechuje elegancja, malowniczość, wyrafinowana gama kolorystyczna, wirtuozeria w oddawaniu efektów światła i cienia, różnicowanie planów następuje w nich swobodnie i sprawia wrażenie osiągania celu z naturalną lekkością. W dojrzałych pracach spod akwareli zazwyczaj wyziera delikatny ślad kredki lub miękkiego ołówka, będący jedynie sugestią zaplanowanego kształtu i nienarzucającym się przewodnikiem motywu. Akwarela sprawia wrażenie jakby żyła odrębnym życiem, z uprawnioną dla wiodącej techniki przedstawienia niezależnością, luźno, umownie, z pewną dezynwolturą, dostosowując się do kanwy rysunku. Zachwyca bogactwo indywidualnie wypracowanej techniki, cała gama odcieni, gradacja stopnia nasycenia akwareli od najbardziej przejrzystej, laserunkowej, po najgłębsze tony możliwe do uzyskania w farbie wodnej, gęste, nieprześwitujące, bliskie efektowi kryjącego gwaszu. Plama kładziona jest małym, miękkim pędzlem, delikatnymi dotknięciami farby, od precyzyjnie kontrolowanego stopnia jej rozlania, po wręcz miniatorskie punktowanie widoczne dopiero pod szkłem lupy. Czasami
dla uzyskania pożądanej faktury artysta osuszał mokrą farbę tamponem, zostawiając niemal ‘niematerialny’ ślad koloru. Akwarelę wzbogacał w partiach światła gwaszem, ale nad gwasz przedkładał metodę drapania warstwy malarskiej, aż do ukazania barwy papierowego podłoża. Wykonywał ten zabieg pewnie, ale delikatnie, z wyczuciem, z niejednakową siłą nacisku i różną długością zadrapania, jakby z lekkim drżeniem ręki pomagającym uzyskać efekt wibrowania światła na wodzie czy tkaninie, przybliżyć mglistość i przejrzystość woalu, migotliwość klejnotów, uzyskać nad-realność anielskich skrzydeł. Efekty świetlne podbijał delikatnymi wtrąceniami smug złota malarskiego, czasem tylko kilkoma jego plamkami położonymi końcem pędzelka, rzadziej stosował pojedyncze plamki srebra” (cyt. za Anna Rudzińska „W maluchną postać bywa nieraz zaklęta dusza całej epoki”, [w:] Chopin i jego malarz: Teofil Kwiatkowski. Muzeum Narodowe w Warszawie 2010, s. 97).

Malarz i rysownik. W latach 1825-30 uczył się w Oddziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Warszawskiego u Antoniego Brodowskiego i Antoniego Blanka (1825-1830). Jako uczestnik powstania listopadowego wyemigrował do Francji jesienią 1831 roku. W Paryzu W stolicy Francji trafił do pracowni wybitnych malarzy Leona Cognieta, Armanda Toussainta, Pierre’a Santiesa i Jean-Louis Dulonga. Często odwiedzał Luwr, gdzie kopiował dzieła mistrzów.Jako członek i założyciel Towarzystwa Politechnicznego Polskiego w Paryżu poznał innego współtwórcę Towarzystwa – Fryderyka Chopina, z którym połączyła go zażyła przyjaźń. Malarz bywał częstym gościem w domu kompozytora, gdzie go portretował, a także nierzadko stawał się pierwszym słuchaczem powstających utworów. Tworzył skromne, intymne portrety, ukazujące Chopina jako geniusza muzyki romantycznej. W końcu, kilka lat później, stał się świadkiem i towarzyszem ostatnich chwil życia muzyka, uwieczniając je w obrazach, rysunkach i akwarelach z cyklu "Ostatnie chwile Chopina" czy "Chopin na łożu śmierci". W latach 40. XIX stulecia Kwiatkowski zaczął wyjeżdżać na południe Francji, gdzie tworzył kompozycje rodzajowe z małych miasteczek. Od końca lat 40. XIX tworzył malarstwo historyczne bliskie stylowi troubadour. Prowadził bogate życie towarzyskie i należał do środowiska emigracyjnego skupionego wokół Hotel Lambert księcia Adama Jerzego Czartoryskiego. W 1859 roku ożenił się z Marią Karoliną Jordan i zamieszkał w jej majątku w Avallon w Burgundii. W tamtym czasie zaczął tworzyć luministyczne pejzaże. Przez całą twórczość uprawiał malarstwo olejne, akwarelowe i rysunek, tworząc dzieła o tematyce rodzajowej, historycznej oraz pejzażowej.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.