Panna leśna, 1967 r.

"...jej rzeźby ujawniają (...) kontrasty swoich pra-przyrodniczych form i (...) stają się elementem przestrzeni na równi z powietrzem, światłem i białymi płaszczyznami murów (...). A formy to niezwykłe, nie mające nic wspólnego z modnymi kształtami pseudo abstrakcyjnych kombinacji. Wrażliwego widza zmuszają niemal od razu do szukania uczuciowych skojarzeń, do własnego odbudowania nastrojów tak trudno - zdawałoby się - osiągalnych dla rzeźby pozbawionej wszelkiego literackiego sztafażu. Takie też przekazanie ładunku emocjonalnego było zapewne zamierzeniem artystki, której zawdzięczamy między innymi "Dzieci Koreańskie" czy wielokrotnie reprodukowaną kompozycję "Matka i Dziecko". (...) Dążność artystki do uzyskania maksymalnego napięcia treści ekspresyjnych zmusza ją, z jednej strony, do operowania deformacją kształtów organicznych, a z drugiej, do szukania najlepiej nadającego się do tego celu tworzywa. Stąd różnorodność materiałów i ich połączeń (gips, żeliwo, szkło, cement, kamień, ceramika). Ten pracowity dialog z tworzywem przekazuje nam w każdej rzeźbie jakąś cząstkę swoistego poznania świata. Dlatego, kto bez uprzedzeń podda się sugestiom tych form, będzie, zdumiony możliwościami wywołania, poprzez-bogactwo udziwnionych nieraz kształtów, całej gamy nastrojów, uczuć i skojarzeń. I tak jak przy słuchaniu Poezji, warunkiem i miarą dobrego odbioru będzie tu wrażliwość i wyobraźnia."
Alexander Wołowski, [w:] Rzeźba Teresy Brzóskiewicz, katalog wystawy, Biuro Wystaw Artystycznych, Sopot, 1964