Przyjście zieleni, 1975 r.

"Korzenie są mocne, kłujące, białe.
Pojawiają się pojedyncze listki białożółtozielonkawe.
Nieproporcjonalnie
szybciej od korzeni".
TERESA MURAK

"Przyjście ZIELENI to mój pierwszy ZASIEW w galerii. Po wielu powstałych wcześniej w miejscach nieoficjalnych, prywatnych i takich jak 'Pierwszy ZASIEW' z 1972 - zaistniały w oknie domu studenckiego D.S. Dziekanka, w którym wtedy mieszkałam przy Krakowskim Przedmieściu. Przyszłam do Galerii Repassage z 'Paschą' przeznaczoną na poczęstunek (luty 1975) i zamieszkałam w galerii przez kilkanaście dni (dwa lata przed dyplomem)".
Z NOTATNIKA T.M. NIEDZIELA, 23 LUTEGO 1975

Teresa Murak zapisała się na kartach historii sztuki jako jedna z prekursorek land-artu i body-artu w Europie Wschodniej, ale także jako jedna z kluczowych twórczyń sztuki feministycznej. Już w połowie lat 70. wypracowała swój niepowtarzalny język artystyczny, będące jednocześnie odpowiedzią na ograniczenia medium malarstwa. Studiowała na Wydziale Malarstwa warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych pod okiem wybitnych pedagogów Jana Tarasina oraz Tadeusza Dominika. Jednak jeszcze w cztery lata przed odebraniem dyplomu płótna i farby zastąpiła niekonwencjonalnymi materiałami, używanymi nie tylko za pospolite, a wręcz odrzucające, takie jak żywa roślinność, chwasty, błoto, pył. Artystka operując przyziemnymi surowcami podnosi jej do rangi sacrum, nie stroniąc od religijnych referencji zarówno w duchu katolicyzmu, ale i pradawnych wierzeń. Kobiecość w ujęciu artystki urasta do archetypu, związanego z naturą, płodnością, domowym ogniskiem, który odnaleźć można w mitologiach niemalże wszystkich kultur.
Skojarzenia z szamańskimi rytuałami, mistycznymi obrzędami sprawiły, że krytycy jej sztukę porównywali do dokonań Any Mandiety. Tematyka jej prac oscyluje wokół zanikających więzi z przyrodą, relacje z krajobrazem, zarówno w makro jak i mikro skali, a także biologicznych procesów rozkwitania, wzrostu i obumierania. W kontekście aukcji szczególnie ważny jest aspekt relacji kobiecego ciała z ziemią i naturą, tęsknota za ponownym zawierzeniu naturze.
Na prezentowanej fotografii granica między ludzkim ciałem a przyrodą ulega rozmyciu, jednocześnie wyabstrahując kobiecość z erotyzmu, zwracając uwagę na jej duchowy aspekt. Murak na fotografii zatytułowanej "Przyjście zieleni" z 1975 roku przyodziana jest w sukienkę, której tradycyjna materia zostaje zastąpiona filigranową, żywą roślinnością. Murak po raz pierwszy wykorzystała nasiona roślin jeszcze jako studentka, zamieszkująca dom studencki Dziekanka w 1972 roku. podobnie jak w przypadku większości prac z tego okresu, artystka zasiewa na tkaninach, a także własnych ubraniach, nasiona pieprzycy siewnej, znanej powszechnie pod jej potoczną nazwą jako rzeżucha. Roślina ta uprawiana jest od najdawniejszych czasów i szczególnie ceniona ze względu na szybkość wzrostu, w kulturze polskiej jest ona szczególnie powszechnie uprawiana przed Wielkanocą jako dekoracja świątecznego stołu. Poprzez zastosowane materiały, artystka wskazuje na powiazania swojej sztuki z tradycją chrześcijańską i inspiracjami zakorzenionymi w katolickiej symbolice. Zabieg ten zwraca również uwagę na uniwersalność myśli feministycznej, która w powszechnej świadomości łączona jest z lewicową proweniencją i świeckimi poglądami.
Procesualność, cykliczność są nieodzownym elementem jej działań, pomimo, że najczęściej eksponowany jest ich efekt finalny, artystka stara się rejestrować cały proces twórczy. Dokonuje tego w formie dzienników, gdzie notuje dokonywane każdego dnia czynności podlewania, przyglądania się wzrostowi. Iwo Zmyślony przy okazji retrospektywnej wystawy prac Murak w Düsseldorfie w 2013 roku napisał "Moment otwierania się ziarna, kiełkowania zielonego pędu artystka traktuje jako dyskretną epifanię kosmicznej tajemnicy życia - punkt, w którym nieożywiona materia pęka, a do głosu dochodzą siły natury, których nie potrafimy wyjaśnić na gruncie czysto racjonalnego obrazu rzeczywistości". (Iwo Zmyślony, Feminizm ziemi. Powrót Teresy Murak, Szum, 2013, dostęp online dnia 25.07.2018). Sztuka Teresy Murak jest uprawiana w zaciszu, wymaga czasu i skrupulatnej pielęgnacji, dlatego lokuje się ją na przeciwnym biegunie wobec monumentalnych realizacji zachodnich artystów uprawiających sztukę ziemi, jak i wobec twórców otwarcie zaangażowanych politycznie sprzeciwiających się polityce socrealizmu. Jednak pomimo braku jednoznacznych deklaracji, w pracach artystki dojrzeć można osobisty komentarz wobec społecznego podziału ról, sankcjonowanego przez politykę i społeczeństwo statusu kobiety i potrzeby powrotu do wysokiej rangi i uznania kobiet jako rodzicielek, matek, doradczyń, czy wręcz bogiń.


Performerka, rzeźbiarka, autorka instalacji. Ważnym elementem jej działań performatywnych jest przyroda i ekologia. Po roku historii sztuki na lubelskim KULu, w 1970 roku przeniosła się na Wydział Malarstwa ASP w Warszawie, który ukończyła pod kierunkiem prof. Jana Tarasina i Tadeusza Dominika. W 2005 roku otrzymała nagrodę Katarzyny Kobro. Artystka współpracuje z grupami młodzieży w ramach niektórych zorientowanych ekologicznie "zasiewów" i innych projektów. "Zasiewy" miały między innymi miejsce na pasie zieleni nieopodal warszawskiej Biblioteki Narodowej - artystka wysiewała zboże w okolicach przystanku tramwajowego, wykonując swój bezinteresowny gest w zasadzie bez publiczności.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.