Żółty pokój, 1970 r.

Studiowała w PWSSP w Poznaniu malarstwo i techniki ścienne w pracowni W. Taranczewskiego. W latach 1971-73 wykładała na łódzkiej PWSSP, pó¼niej na warszawskiej ASP. W 1955 jej prace wystawiane były w Paryżu: Salon de Mai (1963-66), na Biennale Młodych oraz w Galerie Charpentier na wystawie "Ecole de Paris" (1963), gdzie została honorowym członkiem "Nouvelle Ecole de Paris" i grupy "Réalités Nouvelles". Wystawiała również we Włoszech, na ekspozycji "La Nouva Figurazione", w Placu Strozzi (Florencja, 1963). Zawsze zdradzała nieprzeciętną wrażliwość kolorystyczną, rozwiniętą pod wpływem sztuki P.Potworowskiego. Skupiła się jednak na postaci ludzkiej. W latach 60. jej malarstwo zdominował motyw silnie zdeformowanej, traktowanej skrótowo, ludzkiej (głównie kobiecej) figury, ukazywanej często w nieoczekiwanych, dynamicznych, często tanecznych, układach. Od tamtej pory postać ludzka jest w tym malarstwie obecna jako pozbawiona rysów indywidualnych zwarta, mocna sylweta. Artystka chętnie operuje gwałtownymi spięciami sumarycznych kształtów oraz kontrastami plam jednolitego koloru. Przez tę umowność odbiera bohaterom jednoznaczny charakter.