Dzień 24, 1966

Dyplom w zakresie malarstwa uzyskała w 1951 r. w poznańskiej PWSSP, gdzie studiowała pod kierunkiem W. Taranczewskiego i E. Wasilkowskiego. W l. 1949-1950 pełniła w macierzystej uczelni funkcję asystentki, następnie objęła stanowisko adiunkta w gdańskiej PWSSP w katedrze malarstwa S. Teisseyre`a. W okresie 1958-1962 prowadziła działalność pedagogiczną jako docent w katedrze malarstwa P. Potworowskiego; w l. 1962-64 prowadziła pracownię malarstwa w PWSSP w Gdańsku. Już na początku swej twórczości dała się poznać jako artystka szczególnie wrażliwa na dźwięczność barwy. Ta kolorystyczna tendencja znalazła rozwinięcie w kompozycjach z lat 1960. inspirowanych sztuką Potworowskiego. Malarstwo Pągowskiej zdominował wówczas motyw zdeformowanej figury ludzkiej. Od tamtej pory postać ludzka w obrazach artystki traktowana jest sylwetowo, pozbawiona rysów indywidualnych. Staje się ona bardziej znakiem ludzkiej obecności niż wizerunkiem konkretnej osoby. Prezentowana praca pochodzi z wczesnej fazy twórczości artystki i sytuuje się na granicy figuratywności i abstrakcji. W przeciwieństwie do późniejszych obrazów Pągowskiej dominują w niej nie plamy czystego koloru lecz płynne, linearne układy. Gama barwna ograniczona została do czerni, szarawych brązów i czerwieni.