Krynolina, 1993 r.

WYSTAWIANY:
- Teresa Pągowska, Przesypywanie czasu / Malarstwo 1962-2006, Galeria aTAK, 2008

LITERATURA:
- Teresa Pągowska, Przesypywanie czasu / Malarstwo 1962-2006, Galeria aTAK, 2008, kat. 20, s. 190 (il.)

"Malarstwo - jak każda sztuka - wymaga dużej wiedzy, ale nie wolno pokazywać jej na zewnątrz. Musi być ukryta w środku. Tak jak w środku nas ukryte są nasze sny, odczucia dźwięków czy zapachów, pragnienie poezji w różnych jej przejawach. Prawda zmyślenia, które niepokoi widza i również autora obrazu, jest jego siłą. Jeżeli uda się dotknąć tajemnicy, zawrzeć jej przeczucie - a jednocześnie będzie to radosną grą, pobudzeniem i ośmieleniem wyobraźni - znaczy to, że zapisaliśmy siebie, swoje przeżycie świata".
TERESA PĄGOWSKA, 1986


W swojej sztuce Pągowska prowadzi grę z widzem. To gra pełna niedopowiedzeń: na płótnach widać zarazem chęć ukazania sytuacji, jak i zawahanie się przed pełnym jej przedstawieniem. Malarka ukazuje temat jedynie połowicznie, zostawia pole uzupełnieniom widza. Zachowuje jednak pozycję uprzywilejowaną, niejako góruje nad odbiorcą. Na przestrzeni lat, pomimo zmian w stylu, pozostała wierna jednemu motywowi, który łączy prace wczesne z późniejszymi: to kobieta w jej bezpośrednim otoczeniu, uchwycona w trakcie wykonywania najzwyklejszych gestów. Artystka wnikliwie obserwowała rzeczywistość wokół siebie. Wybierała z niej kadry, sytuacje, pozy oraz układy, które nie były ani nadmiernie konkretne, ani przesadnie powszechne czy ogólne. Przedstawiała je w sposób syntetyczny. W jej pracach nie ma oczywistości, wszechobecna jest w nich idea niedopowiedzenia. W latach 60. na płótnach na dobre zagościła postać - jej tożsamość prawie od początku pozostawała niewiadoma. Wielu krytyków zaznacza, że autorka maluje wręcz zawsze samą siebie.
Autorka w rozmowie z Elżbietą Dzikowską odpowiedziała na pytania dot. pozycji kobiet w sztuce. Na pytanie dotyczące przyczyny małej ilości kobiet w sztuce malarska odpowiedziała: "To fenomen nie tylko polski, ale i światowy. U nas zresztą sporo kobiet ma osiągnięcia, które śmiało mogą konkurować z męskimi. Mam swoją teorię na ten temat: kobietom brakuje zdolności koncentracji, wyizolowania tworzącego barierę pomiędzy światem wewnętrznym i zewnętrznym". Pągowska poproszona o dalszy komentarz odpowiedziała: "Wiele rzeczy nas kształtuje: nasza fizyczność, kulturowe dziedzictwo, wychowanie. Gdy byłam dzieckiem, mówiono do nas 'chłopcy nie płaczą'. Te słowa dotyczyły zarówno mego brata, jak i mnie. Przeczytałam kiedyś, że kobieta jest stworzona do służenia. Czy należy oburzać się na tę definicję? To przecież wspaniale być kobietą, stwarzać atmosferę domu, wiązać rodzinę uczuciem, służyć jej sobą. Ja czuję się wewnętrznie wolna i wszystko to akceptuję z wyboru. Obrona przed światem z jego mnóstwem spraw dużych i małych, z tym, co przeszkadza być sobą, jest trudna nie tylko dla kobiet. Każdy się przed czymś broni. Jednym to się udaje, drugim nie" (Teresa Pągowska w rozmowie z Elżbietą Dzikowską [w:] Artyści mówią. Wywiady z mistrzami malarstwa, https://www.rosikonpress. com/wywiad_391/Teresa_Pagowska.html).


Skończyła poznańską Państwową Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych – malarstwo i techniki ścienne pod kierunkiem Wacława Taranczewskiego i Eustachego Wasilkowskiego. W okresie studiów była asystentką Jacka Piaseckiego. W latach 1950-64 była pedagogiem w gdańskiej PWSSP, po czym przeniosła się do Warszawy. Po kilkuletniej przerwie kontynuowała pracę pedagogiczną: w latach 1971-73 w łódzkiej PWSSP (aktualnie ASP), a następnie przez wiele lat w akademii warszawskiej. W roku 1988 uzyskała tytuł profesora zwyczajnego. Artystka zawsze zdradzała nieprzeciętną wrażliwość kolorystyczną, rozwiniętą pod wpływem sztuki Piotra Potworowskiego. Skupiła się jednak na postaci ludzkiej. W latach 60. jej malarstwo zdominował motyw silnie zdeformowanej, traktowanej skrótowo, ludzkiej (głównie kobiecej) figury, ukazywanej często w nieoczekiwanych, dynamicznych, często tanecznych, układach. Od tamtej pory postać ludzka jest w tym malarstwie obecna jako pozbawiona rysów indywidualnych zwarta, mocna sylweta. Artystka chętnie operowała gwałtownymi spięciami sumarycznych kształtów oraz kontrastami plam jednolitego koloru. Przez tę umowność odbiera bohaterom jednoznaczny charakter.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.