Obraz II/68, 1968 r.

"Halucynacyjna fascynacja obrazu informel rodzi w płótnach Pągowskiej postać ludzką, na razie jakby tylko jedną z możliwości interpretacji ruchliwych układów świateł i cienistych głębi. Formy ciała ukazują się tak nieoczekiwanie jak zmienna fluktuacja farb. Ale występowanie ich coraz wyraźniej nabiera cech rytmicznych - jak wspomnienia ginące i stopniowo, falami, powracające do świadomości. I choć logika następstw i powiązań poddana jest swobodnej dowolności, czujemy obecność - w obrazach czy też w nas samych - ludzkiego integrum. Ciało, fizyczny nosiciel wszystkiego co ludzkie, objawia raz jeszcze swoją patetyczną moc" (Zdzisław Kępiński, "IL Qua drante", nr 13, 1962).

Prezentowana praca powstała w końcu lat 60., w okresie, w którym w pracach Pągowskiej zaczęły pojawiać się stylizowane, silnie zdeformowane, ukazywane w dynamicznych skrótach figury ludzkie. W opisywanym obrazie artystka przedstawiła trzy siedzące na krzesłach postaci kobiece, a właściwie szkicowe zarysy ich sylwetek. Przyjmują identyczne pozy, ale ich ciała są różnicowane zarówno kolorystycznie, jak i poprzez nakładanie niejednorodnych warstw farby. Płótno Pągowskiej może być interpretowane jako nowatorskie formalnie przedstawienie kanonicznego tematu historii sztuki, czyli Trójcy Świętej. Świadczyć może o tym powtarzalność póz, izokefaliczny układ zarysów postaci oraz podkreślenie ich różnorodności poprzez zastosowanie odrębnej kolorystyki.


Skończyła poznańską Państwową Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych - malarstwo i techniki ścienne pod kierunkiem Wacława Taranczewskiego i Eustachego Wasilkowskiego. W okresie studiów była asystentką Jacka Piaseckiego. W latach 1950-64 była pedagogiem w gdańskiej PWSSP, po czym przeniosła się do Warszawy. Po kilkuletniej przerwie kontynuowała pracę pedagogiczną: w latach 1971-73 w łódzkiej PWSSP (aktualnie ASP), a następnie przez wiele lat w akademii warszawskiej. W roku 1988 uzyskała tytuł profesora zwyczajnego. Artystka zawsze zdradzała nieprzeciętną wrażliwość kolorystyczną, rozwiniętą pod wpływem sztuki Piotra Potworowskiego. Skupiła się jednak na postaci ludzkiej. W latach 60. jej malarstwo zdominował motyw silnie zdeformowanej, traktowanej skrótowo, ludzkiej (głównie kobiecej) figury, ukazywanej często w nieoczekiwanych, dynamicznych, często tanecznych, układach. Od tamtej pory postać ludzka jest w tym malarstwie obecna jako pozbawiona rysów indywidualnych zwarta, mocna sylweta. Artystka chętnie operowała gwałtownymi spięciami sumarycznych kształtów oraz kontrastami plam jednolitego koloru. Przez tę umowność odbiera bohaterom jednoznaczny charakter.