Schody III, 1972 r.

Prezentowana praca powstała na początku lat 70., kiedy Teresa Pągowska odeszła od wyrazistych barw swoich płócien i zwróciła się w stronę jednolitych kolorystycznie, figuralnych układów. Inspirowane neofiguracją kompozycje nawiązywały do intymnych scen we wnętrzu, z wyrazistą postacią kobiecą w centrum. Pągowska stosowała głównie beże, biele, szarości i czernie, łącząc je z dynamicznymi, ekspresyjnymi układami ciał. Włodzimierz Nowaczyk pisał: "(...) Cyklem malowanym przez artystkę w latach siedemdziesiątych były 'Monochromaty'. Był to cykl bodajże 'najbardziej oszczędny' w całym dorobku malarskim Teresy Pągowskiej. Oszczędny w doborze środków wyrazu. Zaświadcza o tym niewielka ilość użytych barw, owa tytułowa gama monochromatyczna. (...) Maciej Gutowski tak pisał o tych kompozycjach w roku 1975, po ich prezentacji w warszawskiej Galerii Zapiecek: 'Prostota »Monochromatów«, ostatniego cyklu obrazów Teresy Pągowskiej, jest tyle wynikiem umiejętności i dojrzałości warsztatowych, ile wyrafinowania. I w pierwszym kontakcie ta właśnie warstwa czysto formalna zdaje się być najważniejsza. Pozostawione obszary surowego, niezagruntowanego płótna, przeważnie w partiach postaci, czerń zwykle kryjąca, biel oraz różne gradacje szarości - to właściwie już wszystko. No i oczywiście jeszcze forma postaci, czy może lepiej, sylwetek postaci na poły ukształtowanych, rzutowanych w niespodziewanych skrótach, jakby określonych przez swoje cienie, cienie zastygłe w niespokojnym ruchu. W owym pierwszym odczytaniu, w pierwszym kontakcie (...) przychodzi zaskoczenie. Te monochromatyczne obrazy przez swoje szarości stają się nagle dla nas barwne. Dźwięczą całą gamą kolorów, przechodzą od chłodnych tonacji do rozżarzonych, poprzez bogactwo gradacji szarości, poprzez tłumaczenie ich na skalę kolorów. Tak obrazy Pągowskiej odsłaniają nam swoją dwoistość leżącą u podstaw całego malarstwa, dwoistość rzeczywistości i iluzji, tego - co fizycznie dane i tego - co istnieje w sferze wyobraźni. Kontrast jest tu postawiony z całą mocą. Surowe płótno, farba kładziona prosto i brutalnie, sugerują niczym nie osłoniętą fizyczność obrazu jako konkretnego przedmiotu. I iluzja postaci - cieni, iluzja odpowiedników koloru, tak wyraźnie, tak ostro istniejących w naszej wyobraźni i naszych pojęciach'. I dalej, krytyk poszukuje miejsca tego zbioru obrazów na tle innych dokonań malarki. 'Cykl »Monochromatów« jest konsekwentnym wynikiem dotychczasowej drogi Teresy Pągowskiej. Drogi rozpoczętej od zainteresowania ekspresyjną wymową koloru, kontynuowanej potem w obrazach o silniejszej ekspresji dramatycznej i złożonej strukturze przestrzennej. W tym okresie jej malarstwo zaczęło tracić coraz bardziej powierzchniową »ładność«, stając się powoli, by użyć nadmiernie wieloznacznego zresztą i obiegowego terminu, coraz bardziej antyestetyczne. A wraz z tym rozwojem pojawiać się zaczęło coraz silniejsze dążenie do upraszczania, do redukowania tego wszystkiego, co zbędne, dekoracyjne. Coraz większą rolę zaczęła odgrywać syntetyczność, operowanie skrótem, działanie nieomal graficzne, budowanie w oparciu o ostre, zdecydowane kontrasty'" (Włodzimierz Nowaczyk, Trop figury - o malarstwie Teresy Pągowskiej, [w:] Teresa Pągowska. Malarstwo, katalog wystawy w Muzeum Narodowym w Poznaniu, 11.10-07.12.2003, s. 19-20).

Skończyła poznańską Państwową Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych - malarstwo i techniki ścienne pod kierunkiem Wacława Taranczewskiego i Eustachego Wasilkowskiego. W okresie studiów była asystentką Jacka Piaseckiego. W latach 1950-64 była pedagogiem w gdańskiej PWSSP, po czym przeniosła się do Warszawy. Po kilkuletniej przerwie kontynuowała pracę pedagogiczną: w latach 1971-1973 w łódzkiej PWSSP (aktualnie ASP), a następnie przez wiele lat w akademii warszawskiej. W roku 1988 uzyskała tytuł profesora zwyczajnego. Artystka zawsze zdradzała nieprzeciętną wrażliwość kolorystyczną, rozwiniętą pod wpływem sztuki Piotra Potworowskiego. Skupiła się jednak na postaci ludzkiej. W latach 60. jej malarstwo zdominował motyw silnie zdeformowanej, traktowanej skrótowo, ludzkiej (głównie kobiecej) figury, ukazywanej często w nieoczekiwanych, dynamicznych, często tanecznych, układach. Od tamtej pory postać ludzka jest w tym malarstwie obecna jako pozbawiona rysów indywidualnych zwarta, mocna sylweta. Artystka chętnie operowała gwałtownymi spięciami sumarycznych kształtów oraz kontrastami plam jednolitego koloru. Przez tę umowność odbiera bohaterom jednoznaczny charakter.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i naliczana jest degresywnie w zależności od kwoty wylicytowanej: do 100 000 złotych (włącznie) - w wysokości 18%, a powyżej 100 000 złotych - w wysokości 15%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.