W lustrze, 2001 r.

LITERATURA:
- Teresa Pągowska. Przesypywanie czasu/Malarstwo. Measuring Time/Paintings/1962-2006, wstęp Krzysztof Musiał, Warszawa 2008, s. 100, poz. 84 (il.)

„Pągowska dba, by obraz pozostał lekki. Wciąż trzeba się ograniczać. Nie da się pomieścić wszystkiego w jednym obrazie. Trzeba umieć rezygnować. Może nawet jest tak, że rezygnacja, poniechanie i opuszczenie są ważniejsze od tego, co zostaje”.

– BOGUSŁAW DEPTUŁA

Terasa Pągowska przyznawała, że proces myślenia nad dziełem zajmuje jej więcej czasu niż jego realne wykonanie. Pomimo iż malarka rozpoczynała swoją karierę w czasach dominacji koloryzmu, jej twórczość zasadza się na innych wartościach, niźli perfekcyjne opanowanie kwestii warsztatowych. Pągowska była uczennicą Wacława Taranczewskiego i Eustachego Wasilowskiego na poznańskiej PWSSP, następnie jako bliska znajoma Piotra Potworowskiego przez pewien czas była związana ze środowiskiem twórców tworzących w tym nurcie, jednocześnie nieustępliwie poszukiwała własnej drogi. Ważnym źródłem inspiracji pozostawało dla niej współczesne malarstwo hiszpańskie, reprezentowane przez takich twórców jak: Antonio Tapies oraz Antionio Saura, dzięki którym zwróciła się ku czerniom, bielom i szarościom. Artystka zyskała popularność tuż po odebraniu dyplomu, wzięła udział w Ogólnopolskiej Wystawie Młodej Plastyki „Arsenał”, zaś ekspozycja jej prac w ramach wystawie École de Paris w Galerie Cherpentie oraz I Biennale Młodych w Paryżu w 1959 roku przesądziła o jej związkach z francuskich nurtem Nouvelle Figuration. Jej ascetyczne, a zarazem ekspresyjne i pełne deformacji realizacje bliskie formalnie były dokonaniom takich artystów, jak Bernard Dufour oraz Francis Bacon. Mariusz Rosiak jednak w kontekście malarstwa Pągowskiej użył sformułowania „figuracji w zaniku, atroficznej”(Mariusz Rosiak, Ślady Teresy Pągowskiej, „Gazeta Malarzy i Poetów”, nr 6/7, 1996).

Artystka samodzielnie wykonywała każdy z etapów tworzenia obrazu, porównując proces malarski do nieustannej walki z płótnem, które traktowała zarazem jako wroga i przyjaciela. Pracę zawsze rozpoczynała od skrupulatnego nabijania płótna na blejtram. Zdając sobie sprawę z ascetyczności i minimalizmu swoich prac, widziała, że wszelkie niedoskonałości w tej materii będą widoczne. Artystka korzystała z płótna lnianego, w kolorze szarym, które często przebijało przez farbę i było wartością samą w sobie. Bogusław Deptuła porównał szarość płócien Pągowskiej do prostego stroju, który niejako świadczy o skromności, klarowności myśli i przywiązaniu do etosu pracy i tworzenia. (Bogusław Deptuła, Tajemnicza szarość koloru płótna, [w:] Teresa Pągowska, [red.]Janusz Fogler, Warszawa 2011, s. 7). Sama Pągowska mawiała, że nie powinno się epatować wiedzą malarską, tylko pozostawiać ją ukrytą. Płótna autorki zdają się być niedokończone, dzięki temu są lekkie i tym samym otwarte na wielość interpretacji. W prezentowanej pracy artystka również malowała na płótnie surowym, zaledwie przeciągniętym klejem, nakładając farbę tak oszczędnie i delikatnie, że całość sprawia wrażenie efemeryczności i nieuchwytności. Przedstawienie spaceru zostało sprowadzone do uproszonego zarysu poruszających nóg pary postaci i zarysowanego w oddali horyzontu. Pomimo deformacji, zbliżania się do antropomorficznych form abstrakcyjnych, dzięki indywidulanej pamięci i doświadczeniom każdego z odbiorców, przedstawienie to ewokuje ludzką sylwetę uchwyconą w pośpiechu.

Artystka wielokrotnie podkreślała, że w centrum jej zainteresowań pozostaje człowiek, jako istota zawierająca w sobie najwięcej treści. Charakterystycznym dla jej malarstwa było tworzenie sylwet ludzkich pozbawionych poszczególnych członków, najczęściej głowy, artystka wyznała:„(...) przez wiele lat bałam się głowy, twarzy, malowanie ich było zawsze dla mnie problemem. Uważam, że wszystko można przełożyć na abstrakcję” (Ostatnie obrazy, rozmowa Teresy Pągowskiej z Katarzyną Sołtan i Piotrem Młodożeńcem, Art &Business, nr 3, 2007, s. 5). Pągowska przyznawała także, że starała się w płótnach nie zawrzeć za wiele z siebie, nawet gdy z nim obcowała, spoglądała na nie przez wiele godzin. Czasami dochodząc do wniosku, że jest „przeładowane”, zanosiła płótno do wanny, aby szczotką zmyć to, co uważała za nadmiar.

Skończyła poznańską Państwową Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych – malarstwo i techniki ścienne pod kierunkiem Wacława Taranczewskiego i Eustachego Wasilkowskiego. W okresie studiów była asystentką Jacka Piaseckiego. W latach 1950-64 była pedagogiem w gdańskiej PWSSP, po czym przeniosła się do Warszawy. Po kilkuletniej przerwie kontynuowała pracę pedagogiczną: w latach 1971-73 w łódzkiej PWSSP (aktualnie ASP), a następnie przez wiele lat w akademii warszawskiej. W roku 1988 uzyskała tytuł profesora zwyczajnego. Artystka zawsze zdradzała nieprzeciętną wrażliwość kolorystyczną, rozwiniętą pod wpływem sztuki Piotra Potworowskiego. Skupiła się jednak na postaci ludzkiej. W latach 60. jej malarstwo zdominował motyw silnie zdeformowanej, traktowanej skrótowo, ludzkiej (głównie kobiecej) figury, ukazywanej często w nieoczekiwanych, dynamicznych, często tanecznych, układach. Od tamtej pory postać ludzka jest w tym malarstwie obecna jako pozbawiona rysów indywidualnych zwarta, mocna sylweta. Artystka chętnie operowała gwałtownymi spięciami sumarycznych kształtów oraz kontrastami plam jednolitego koloru. Przez tę umowność odbiera bohaterom jednoznaczny charakter.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.