Z cyklu Zwierzęta: Kot zielony

LITERATURA:
- porównaj: Teresa Pągowska, Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, Warszawa, 2001, s. 62, il. (replika, inna wersja kompozycji)

Płaska plama barwna, graficzne, jakby stworzone przy użyciu szablonu kształty oraz fragmenty niezamalowanego, surowego płótna – to cechy malarstwa Teresy Pągowskiej. Wiele spośród jej obrazów przedstawiało postaci kobiet. Nagie ciała, ukazane jako płaskie sylwetki zapełniają jej płótna w trudnych do wyobrażenia sobie w rzeczywistości pozach: widnieją tam konwulsyjne ruchy i skręty kończyn nieodpowiadające zasadom naturalnej budowy i ruchów ciała. Całość tworzy wyrazisty efekt, afektywnie oddziałujący na widza poprzez niesamowity widok ciała, jego nienaturalnego poruszenia i erotycznego potencjału.

Równie ważnym zagadnieniem dla sztuki Pągowskiej były zwierzęta. Niekiedy pojawiały się na płótnach razem z ludźmi, w innych przypadkach występowały samodzielnie: pojedynczo lub w grupach (czy stadach). Były to zarówno dzikie, niebezpieczne drapieżniki (przykładowo na obrazie „Zwierzęta groźne nocą”), jak i domowe pupile. To do serii tych ostatnich należy prezentowany tutaj „Kot zielony”. Tak jak ludzkie postaci ukazywane przez Pągowską, kot siedzi w trudnej do uchwycenia pozycji. Być może ma trzy łapy zwinięte pod ciałem. Jedną – tylną prezentuje widzom. Może być to jednak również wynikiem celowego urozmaicenia jego pozy, nadającej mu zaskakującego wyrazu. Silny skręt ciała kota – choć w przypadku tego zwierzęcia anatomicznie wydaje się znacznie bardziej prawdopodobny niż u malowanych przez Pągowską kobiet – wskazuje na podobieństwo w myśleniu o figurze bez względu na gatunek portretowanego czy portretowanej.

Lata 90. XX wieku były okresem, w którym powstało prawdopodobnie najwięcej przedstawień zwierząt w sztuce Pągowskiej. Wówczas pojawiały się w niej również motywy przedmiotów. Były to martwe natury prezentujące zazwyczaj pojedyncze obiekty, przedstawione niczym symbole – wyeksponowane w centralnej partii płótna, konstytuujące całą kompozycję. Były to obiekty z otoczenia artystki, na przykład: czajnik, butelka czy kostka do gry, ale też owoce. Wyróżniają się na ich tle klucze, których artystka namalowała całą serię, a wśród nich prezentowane tutaj płótno z 1998. Podobnie jak inne z tego cyklu, również ten obraz charakteryzuje się kolorystyką utrzymaną w bieli, szarości i ugrach, co zawdzięcza wyeksponowaniu naturalnej barwy podobrazia.

Skończyła poznańską Państwową Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych – malarstwo i techniki ścienne pod kierunkiem Wacława Taranczewskiego i Eustachego Wasilkowskiego. W okresie studiów była asystentką Jacka Piaseckiego. W latach 1950-64 była pedagogiem w gdańskiej PWSSP, po czym przeniosła się do Warszawy. Po kilkuletniej przerwie kontynuowała pracę pedagogiczną: w latach 1971-73 w łódzkiej PWSSP (aktualnie ASP), a następnie przez wiele lat w akademii warszawskiej. W roku 1988 uzyskała tytuł profesora zwyczajnego. Artystka zawsze zdradzała nieprzeciętną wrażliwość kolorystyczną, rozwiniętą pod wpływem sztuki Piotra Potworowskiego. Skupiła się jednak na postaci ludzkiej. W latach 60. jej malarstwo zdominował motyw silnie zdeformowanej, traktowanej skrótowo, ludzkiej (głównie kobiecej) figury, ukazywanej często w nieoczekiwanych, dynamicznych, często tanecznych, układach. Od tamtej pory postać ludzka jest w tym malarstwie obecna jako pozbawiona rysów indywidualnych zwarta, mocna sylweta. Artystka chętnie operowała gwałtownymi spięciami sumarycznych kształtów oraz kontrastami plam jednolitego koloru. Przez tę umowność odbiera bohaterom jednoznaczny charakter.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.