BAJKA WSCHODNIA, 1928 R.

Tadeusz Pruszkowski i jego uczniowie, w latach 30-tych XX w. rządzili niepodzielnie warszawską Akademią Sztuk Pięknych. To w jego pracowni kształcili się najzdolniejsi studenci, skupieni na wzór średniowiecznych cechów w grupy, z których najbardziej znane było Bractwo św. Łukasza. W prezentowanym obrazie obserwujemy powrót do malarstwa XV-wiecznego, gdy doskonałość rzemiosła była miarą sztuki. Obraz nawiązuje do tego przełomowego czasu w środkowej Europie, gdy malarstwo już zaczynało posługiwać się perspektywą, ale jeszcze nie wyzwoliło się z hieratycznegooconego tła. Był to fascynujący czas ścierania się średniowiecznego malarstwa cechowego z renesansową sztuką wyzwoloną. Artystka w pełni pokazała swoje malarskie umiejętności. Na neutralnymotym tle, zgodnie z dawną sztuką posłużyła się temperami, aby wyczarować świat, który wybijając się ponad tamte czasy nowoczesną perspektywą i proporcjami, przenosi nas w odrębną fantazyjną krainę. Na pierwszy rzuty oka mamy do czynienia z widokiem na dawne wschodnie miasto, z górującymi nad nim kopułami cerkwi i przechadzającą się na pierwszym planie parą, ubraną w tradycyjne stroje. Jednak od razu spostrzegamy przymrużenie oka. W tle - mężczyzna spaceruje z dzieckiem trzymając ulatujące balony, dalej widać całkiem nowoczesny wózek z dzieckiem, a na pierwszym planie pies ujada na kota. Mamy tu więc do czynienia z udaną próbą mariażu nowoczesności z dawną malarską sztuką. To bardzo interesująca kompozycja autorki, która niezmiernie rzadko gości na rynku sztuki. Studiowała w Warszawie: w latach 1924-1930 w Konserwatorium Muzycznym w klasie fortepianu, równocześnie w Szkole Sztuk Pięknych, w pracowni Tadeusza Pruszkowskiego. Często brała udział w plenerach malarskich w Kazimierzu Dolnym, podczas jednego z nich, w 1926 r. powstał film amatorski z jej udziałem w reżyserii Pruszkowskiego pt. "Szczęśliwy wisielec czyli Kalifornia w Polsce". Pierwszą wystawę indywidualną miała już w 1930 r. w Paryżu, pó¼niej m.in. w Genui (1931 r.), Brukseli (1935 r. - nagrodzoną), Bostonie, Chicago, Toronto, Paryżu (1937 - Grand Prix w dziedzinie sztuki dekoratorskiej), Rapperswillu, Nowym Jorku, Sztokholmie, Londynie (1939 r.). Brała też udział w wystawach krajowych. W latach 1934-1936 studiowała scenografię na wydziale sztuki reżyserskiej Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej. Projektowała scenografie do sztuk dramatycznych i oper, współpracowała z najwybitniejszymi reżyserami, m.in. Leonem Schillerem, Aleksandrem Zelwerowiczem, Edmundem Wiercińskim, pó¼niej Bohdanem Korzeniewskim. Była też autorką znakomitych prac scenograficznych do spektakli operowych i baletowych w Operze warszawskiej. Po 1978 roku poświęciła się całkowicie malarstwu. Jej bogaty dorobek artystyczny był w okresie powojennym wielokrotnie prezentowany na wystawach indywidualnych i zbiorowych zarówno w kraju, jak i poza granicami, m. in. w Londynie, w Pradze, w Wenecji, Nancy, Nicei, Mediolanie i NRD, Moskwie, Leningradzie, Oslo, Neuchtel. Teresa Roszkowska zmarła tragicznie, zamordowana w swojej willi na Saskiej Kępie.