Wieczór zimowy, 1938 r.

Artystka znana głównie ze swojej działalności scenograficznej zarówno teatralnej jak i filmowej. Wykształcenie zdobywała w latach 1934 - 36 w Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej w Warszawie. Nieco wcześniej - w latach 1924-1928 studiowała w Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem Tadeusza Pruszkowskiego, którego koncepcja nowego realizmu w malarstwie wywarła znaczący wpływ na charakterystyczny styl malarki. Razem z innymi artystami z kręgu Pruszkowskiego regularnie wyjeżdżała na plenery malarskie do Włoch, Francji i Kazimierza Dolnego. Po zakończeniu drugiej wojny światowej uległa, jak kilku innych polskich malarzy, urokowi malowniczego, położonego w górach Szlembarku. Z okresu tej fascynacji pochodzi prezentowane przez nas płótno, powstałe w 1938 roku. Pochodzące z tego okresu pejzaże cechuje wpływ wspomnianej już koncepcji nowego realizmu, który zakładał technologiczny (malowanie temperą) i stylistyczny powrót do konwencji włoskiego renesansu i holenderskiej sztuki siedemnastego wieku. Dla prac z okresu plenerów w Szlembarku i Kazimierzu charakterystyczne jest budowanie perspektywy przypominającej widok z lotu ptaka, której iluzję przestrzeni konstruują zachodzące na siebie kolejne plany przypominające swoim układem scenografię teatralną. Taki sposób ujęcia pejzażu przywodzi na myśl płótna Pietera Bruegla (starszego), którego wpływ można dostrzec również w nieco groteskowo ukazanych niewielkich scenach rodzajowych (czasem kilku rozgrywających się niezależnie w ramach jednej kompozycji) wpisanych w scenerię miasta.