Bez tytułu, 1959 r.

Artystka należała do grona współzałożycieli i członków reaktywowanej po drugiej wojnie światowej Grupy Krakowskiej (Grupy Krakowskiej II); wielokrotnie potem uczestniczyła w wystawach zbiorowych członków grupy, a także pokazywała swoje prace indywidualnie w firmowanej przez nią Galerii Krzysztofory. Razem z Grupą Krakowską brała też między innymi udział w 2. Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Warszawie w 1957. Po raz pierwszy indywidualnie pokazała swoje prace w krakowskim Domu Plastyków w 1958. Potem wielokrotnie wystawiała za granicą - zazwyczaj razem z Marianem Warzechą. Najwcześniejsze prace Rudowicz to inspirowane surrealizmem akwarele i fotomontaże (1953). Dalsza jej twórczość utrzymana była w charakterze malarstwa abstrakcyjnego (Erozja materii I, 1956), niekiedy aluzyjnego, metaforycznego, sporadycznie pojawiały się w jej kompozycjach również dalekie echa postaci ludzkich (seria "Ofelie"). Najchętniej jednak zarówno w pracach malarskich, jak i rysunkach tuszem i akwarelą operowała odrealnionymi, wydłużonymi (smukłymi i lekkimi jak ptasie skrzydła), nieco kanciastymi formami "organicznymi", jakby wyrywającymi się z tła obrazu. Komponowała z nich dynamiczne całości, co dobrze uwidacznia przedstawiona praca. Fascynował ją taszyzm. Tak mówiła Piotrowi Skrzyneckiemu: "Taszyzm operuje wieloma nowymi materiałami właściwymi naszej epoce. Na przykład lakiery szybkoschnące, różne masy plastyczne... Nie ma ograniczeń w stosowaniu materiałów. Można tworzyć kompozycje taszystowskie nawet tynkiem. Można malować bardzo cienko - można też szukać konstrukcji fakturalnych uzyskiwanych przez nawarstwienie materiału. Rzeczywistość obrazu taszystowskiego jest bardzo różna i nie podlega żadnej z dotychczas przyjętych poetyk malarskich. Artysta prowokuje proces techniczny powstawania nowej materii obrazu".