Kompozycja 68/36, 1968 r.

Teresa Rudowicz na przełomie lat 50. i 60. zaczęła eksperymentować z techniką kolażu. Prezentowana "Kompozycja 68/36" jest interesującym przykładem poszukiwań artystki zrealizowanych w tej formule malarskiej. Na płótnie artystka zgromadziła zespół na pozór niezwiązanych ze sobą, półprzypadkowych przedmiotów: guzik, drzeworyt wycięty ze starodruku, kameę przypominającą cmentarny medalion. Wszystkie zatopione są w biało-beżowej, ukształtowanej w miękki, opływowy sposób masie farby. W "Kompozycji 68/36" artystka ujawnia szczególną wrażliwość na specyfikę materiału. Znaleźć ją można również na kilku innych pracach powstałych w latach 60. Rudowicz wykorzystuje w nich papier, druki, rękopisy, dzianiny, fotografie, znaczki, kartki pocztowe i koronki. Bogactwo wplecionych w obraz nieartystycznych przedmiotów zwracało uwagę krytyki. Krystyna Czerni z zachwytem wymieniała obiekty znajdujące się na pracach artystki: "[Materiałami] były głównie papiery: szczątki zetlałych mszałów pokryte drobnym szlaczkiem cyrylicy, zbierane jeszcze w latach czterdziestych w zrujnowanych cerkwiach Łemkowszczyzny; łacińskie rękopisy skupowane za grosze u włoskich antykwariuszy na Piazza [Fontanella] Borghese, wycinki archiwalnych gazet, stare afisze, puste opakowania. A także ścinki materii: adamaszki, pasmanterie, tiule, fragmenty staromodnej garderoby, skrawki żakardowych tkanin z motywem włoskiej architektury - Colosseum, Łuk Hadriana...". Inni komentatorzy próbujący zmierzyć się z kolażami Rudowicz porównywali je do archiwum prywatnej mitologii, intymnego dziennika czy pokłosia archeologicznej pasji artystki, wykształconej niewątpliwie jeszcze podczas jej pobytu we Włoszech. Przywołana już Krystyna Czerni zwracała uwagę, że kolaże Rudowicz nie epatują przepychem i nie ograniczają się do ekspozycji unikatowych, atrakcyjnych precjozów. "Te obrazy (...) - pisze krytyczka - są (...) zamknięte jako estetyczna całość. (...) Dzięki malarskiej `obróbce` następuje znacząca unifikacja, równoważność wszystkich elementów pokrytych szlachetną patyną werniksu. Tyle samo znaczą i równie są piękne: kunsztowny medalion i plastikowy guzik, misterna koronka i wytarte obicie fotela, pożółkłe listy i strzęp współczesnej gazety (...)".