Numer 78, 1960 r.

"Kompozycje Teresy Rudowicz były `otwarte`, w typie all-over. Prostokątem ram kadrowała wycinek większej całości. Można pomyśleć, że świat zamknięty w estetycznej całości obrazu miał swoją ciągłość poza nim, miał związek z szerszym kontekstem, który dla Rudowicz oznaczał przede wszystkim obszar materialnych śladów kultury, stanowiących depozyt wartości i pamięci o przeszłości. Pierwsze kolaże włoskie były białe lub lekko żółtawe z akcentami sepiowymi. Tworzyły cały cykl, który można określić jako z rozmysłem przeprowadzone `studium bieli`. Pogniecione papiery były formowane w kształty nieregularne, określone `zachowaniem się` samego tworzywa - załamaniami i zagięciami kartek. Całość była zamalowywana farbą kryjącą, a spod tej warstwy wydobywała się płaskorzeźba reliefu. Innym razem kartki z zapiskami lub nadrukiem malarka pokrywała tylko cienką warstwą laserunku i wszystko to, co dla tych materii było swoiste, było też widoczne. W innych kolażach kompozycje pożółkłych, częściowo zapisanych papierów były naklejane na ciemniejsze, grafitowe, brązowe lub niejednorodne kolorystycznie, jakby przecierane tło. W miarę rozszerzania stosowanych materiałów i wprowadzania coraz `cięższych` materii: gipsu, plakiet czy blach, kolaże nabierały trójwymiarowości, a jednocześnie ich forma gęstniała, nie była już tak przejrzysta jak w tamtych pierwszych. `Barokizacja` formy prowadziła czasem do nadmiaru materii w kompozycjach. A jednocześnie stawały się one ciekawsze, ale nie tyle plastycznie, ile z tego powodu, że wymagały większej uwagi, która pozwalała zidentyfikować rozmaite przedmioty i nazwać je po imieniu" (Piotr Majewski, Malarstwo materii w Polsce jako formuła nowoczesności, Lublin 2006, s. 197).


Studiowała w gdańskiej PWSSP w latach 1948-50, edukację kontynuowała na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Zbigniewa Pronaszki (1950-54). Dyplom uzyskała w pracowni Hanny Rudzkiej-Cybisowej. Po studiach krótko pracowała w Muzeum Historycznym w Sanoku, a w roku 1957 osiadła w Krakowie. Razem z mężem Marianem Warzechą od 1959 roku odbywała kilkakrotne podróże do Włoch, była też na stypendium Fundacji Kościuszkowskiej w Stanach Zjednoczonych (1971/72); wyjeżdżała do Izraela (1992) i Francji (1994). Tworzyła prace z papierowych spoliów - fragmentów dawnych dokumentów, spalonych listów, zniszczonych zapisków wkomponowanych w płaszczyznę przedstawienia malarskiego. Jej obrazy tworzone były w stonowanej kolorystyce i komponowane w logicznym, symetrycznym układzie form.