DAMA PRZY POMNIKU, 1995

Tomasz Kazikowski należy do artystów, którym wszystko zmienia się w obraz, w świat stworzony, równoległy do rzeczywistego. [...] Pejzaż, nawet najbardziej odrealniony, zatrzymuje na płótnie ślad miejsca, które artystę zainspirowało. Coś w układzie form, w kolorycie, w rozkładzie świetlistości i mroku sprawia, ze obrazy te, czasem formalnie na granicy abstrakcji, są zarazem konkretne. To pejzaże będące zapisem nie miejsc, a przemyśleń, to zapis malarskimi środkami całej gamy doświadczeń i refleksji, dla których temat "rzeka" jest hasłem wywoławczym. Symbolika rzeki, a jeszcze szerzej - wody należy do najbogatszych (Magdalena Hniedziewicz, Katalog wystawy 1994).
Kobieta stojąca na pierwszym planie po prawej stronie, schowana w podcieniach budynku, ubrana w suknię wedle mody francuskiej, w kapeluszu z piórem w kolorze różowym, patrzy na rzeźbę stojącą przed nią. Figura przedstawia akt kobiecy ustawiony do widza tyłem na wysokim postumencie. Po lewej, za drabina znajdująca się na pierwszym planie, zaskakuje postać kobiety biegnącej podkasawszy bufiastą spódnicę.