Czarne Wzgórze (tryptyk), 1988 r.

Kompozycja "Czarne wzgórze", namalowana przez Tomasza Tatarczyka w 1988, przedstawia mroczny, nieco abstrakcyjny krajobraz. Ciemny zarys zalesionego pagórka należy do najważniejszych motywów w pracach artysty. Wzniesienie, malowane krótkimi, wyraźnymi liniami, stanowi zamkniętą, niemalże jednolitą przestrzeń. Monumentalny, tajemniczy nastrój potęguje pozorna oszczędność środków ekspresji. I choć przy bliższej obserwacji obraz urzeka feerią odcieni, historycy sztuki i krytycy nazywali jego autora "wirtuozem czerni", wskazując na poniekąd typową u malarzy fascynację bogactwem jednego koloru. Ale dzieła te to nie tylko barwa - to też niepowtarzalna i niemożliwa do pomylenia faktura, której obserwacja ujawnia nie żywą ekspresję, lecz pietyzm i kontemplację.
Tomasz Tatarczyk był samotnikiem, mieszkał wraz z żoną w Mięćmierzu niedaleko Kazimierza nad Wisłą, z dala od wielkomiejskiego szumu. "Moja pracownia znajduje się w miejscu oddalonym od zgiełku wielkiego miasta - wyznawał artysta. - Jest tutaj szeroka rzeka, są wzgórza, lasy, pola, wąwozy i urwiska, dzikie i oswojone zwierzęta, dobrzy i źli ludzie oraz miejsca i rzeczy naznaczone ich obecnością, a także zmieniające się pory roku i dnie niepodobne do siebie. Wszystko tu odczuwa się z większą intensywnością niż w mieście. Jednocześnie mam świadomość tego, że przynależę do tak zwanego świata cywilizacji. Stwarza to swoisty chaos, w którym, kiedy maluję, staram się znaleźć pewien porządek, niejako przefiltrowany przez to, co wiem, i to, co czuję; znaleźć porządek, kiedy patrzę na fragment jakiejś całości, na detal oczyszczony z reszty i tego detalu magnetyzm". Główną inspiracją Tatarczyka było najbliższe otoczenie. Przenosił na płótno obiekty zaobserwowane w naturze, przepuszczone przez filtr własnej wrażliwości i sposobu widzenia świata. W jednym z wywiadów mówił o wątkach pojawiających się w jego pracach: "Rodzą się czasami przypadkowo. Chodzę, krążę wokół tematu, wokół wycinków rzeczywistości, która na mnie szczególnie oddziałuje - i mam coraz wyraźniejszą, mocniejszą potrzebę, żeby coś z tym zrobić. Wtedy zaczynam pracować i rozwijam temat w cykl, aby przyjrzeć mu się z różnych stron. Oczywiście, na wybór tematu ma też wpływ stan mojego ducha, a także muzeum wyobraźni - dzieła sztuki, sceny z dzieciństwa, nawet kadry z filmu. Na przykład z filmów Jarmuscha, czarno-białych, tchnących pustką i zagubieniem" ([cyt. za:] Artyści mówią. Z Tomaszem Tatarczykiem rozmawia Elżbieta Dzikowska, www.rosikonpress.com).
Sięganie do klasycznego motywu pejzażowego wpisuje dorobek Tomasza Tatarczyka w konwencję malarstwa romantyzmu, otwartego na interpretację symboliczną. Nie unika tego sam artysta, tytułujący swoje obrazy "Brama Caspara Davida Friedricha" lub "Archanioł". Dorota Monkiewicz pisała: "Chodzi wszak o transcendencję, o nasycony pierwiastkiem duchowym spektakl natury, z którym stapia się postrzegający podmiot. Wydaje się, że z Malarstwem, które tu rozważamy i które być może nie jest 'sztuką', problem transcendencji jest immanentnie związany. Jednakże - w przypadku twórczości Tomasza Tatarczyka - odczytanie go ze względu na romantyczną symbolikę odczuwam jako zbyt 'szybkie' i całkowicie niesatysfakcjonujące" (Dorota Monkiewicz, Wyświetlone. O twórczości Tomasza Tatarczyka, www.tugaleria.pl).
Obrazy Tomasza Tatarczyka to przepełniona ciszą apoteoza świata. Artysta opowiada nam o rzeczach najprostszych, ulotnym pięknie życia, ukazując to, co skrywa ukryte piękno - odbicie światła w wodzie, słońce zachodzące za wzgórzem, psa brodzącego w nurcie rzeki. Nie sili się na skomplikowaną symbolikę, działa bez znamion autorytaryzmu, najprostszymi środkami opowiada bieg istnienia, a także jego nieuchronny koniec. Prace twórcy są nie formą moralitetu, lecz raczej próbą ukazania natury rzeczy i zachętą do jej kontemplacji. Według nauk buddyjskich gdy uświadamiamy sobie istotę bytu, zyskujemy egzystencjalny spokój. Podobna nauka płynie z obcowania z dziełami Tomasza Tatarczyka.

Studiował w warszawskiej ASP. Jego twórczość jest efektem wnikliwej obserwacji wybranych z otoczenia i wielokrotnie powtarzanych motywów: zamknięte bramy, drogi, wzgórza, wąwozy, woda i unoszące się na jej powierzchni łodzie lub brodzące w niej psy. Od 1984 r. współpracuje z Galerią Foksal w Warszawie. Jego prace były prezentowane na wielu wystawach indywidualnych m.in. w : Galerii Foksal, galerii BWA w Lublinie, Galerii Awangarda we Wrocławiu, Państwowej Galerii Sztuki w Sopocie, Galerii 86 w Łodzi, w Galerii Zachęta w Warszawie, Soho Center for Visual Arts w Nowym Jorku, Galerie Ucher, Kolonia. Uczestniczył w licznych wystawach zbiorowych. W 1999 r. został laureatem Grand Prix Międzynarodowego Konkursu Rysunku we Wrocławiu. Był stypendystą Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku; Fundacji Sorosa w USA i Fundacji Rockefellera we Włoszech.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.