Krok za krokiem IV (Step by Step IV), 1996 r.

Wpisywane w tradycję romantycznego malarstwa pejzażowego obrazy Tomasza Tatarczyka dopuszczają symboliczne odczytanie elementów, które wyobrażają: samotnych bram, czarnych wzgórz, wąwozów, błotnistych dróg i - jak w przypadku przedstawionej kompozycji - śladów na śniegu. Dobrą referencją zdaje się transcendencja spektaklu natury, którą Tatarczyk obserwował i ukazywał w sposób niezwykle fragmentaryczny i osobisty. Można uznać, że dokumentował swoje otoczenie, kolekcjonując wspomnienia-wycinki, ulotne chwile i doświadczenia. Owe momenty naznaczone są przedziwną ciszą, którą w podobny sposób wykorzystywał Herzog, pozbawiając dźwięku najbardziej dramatyczne sekwencje swoich filmów.
Dostrzegając piękno tego, co zwyczajne czy nudne, artysta stał się orędownikiem prostego życia i jego małych radości. Cisza, która je otacza, zbliża widza jego obrazów do subiektywnego sposobu widzenia malarza - niewiele różniącego się zresztą od naszego. Wydaje się, że mimo pewnego stopnia abstrakcji, wszyscy znamy widoki, które ukazywał Tatarczyk. Ślady na śniegu to migawki, często przypadkowe lub pojawiające się na granicy pola widzenia.
Ciekawe są związki tego artysty z psychofizjologicznymi aspektami twórczości Strzemińskiego i teoriami Barthesa. "Malarstwo Strzemińskiego było wynikiem przeniesienia na płótno długotrwałych studiów nad obrazem, tworzącym się na siatkówce, pod wpływem obserwacji rzeczywistego motywu w warunkach silnego oświetlenia pod słońce. Jego kompozycje sumują wielość momentów z dłuższego odcinka czasu, którym odpowiada mnogość namalowanych profili i kształtów z tworzących się wówczas powidoków. Barthes nadaje inne znaczenie, które oznaczając pewną dociekliwość, oddanie się jakiejś rzeczy, jest zarazem jedynie szerokim polem ogólnego zainteresowania Spectatora. 'Rozpoznać studium to siłą rzeczy spotkać się z intencjami fotografa, wejść z nim w porządek harmonii, przyjąć je lub odrzucić. (…) Studium to rodzaj wychowania (wiedza i grzeczność), które pozwala mi odnaleźć Operatora, żyć celami, które podtrzymują jego praktyki, ale żyć tym w pewnym sensie na odwrót, według widzimisię Spectatora'. Według Barthesa, to ten element obrazu, który nie należy do kultury, działa na odbiorcę bezpośrednio, uderza wzrok. To porównanie wydaje się wyjątkowo trafione w przypadku obydwu artystów dlatego, że mamy tutaj do czynienia z jednej strony z kompozycją abstrakcyjną, umotywowaną szeregiem pism teoretycznych Strzemińskiego, z drugiej zaś z reprezentacją, przywołaniem bytów na obraz. Zakładam także, że ze względu na migawkowość ujęcia obraz Tatarczyka może działać tak jak fotografia. Jeśli w istocie tak jest, to twórczość Tatarczyka aktualizuje kilka wymiarów czasu. Wiejskie pieski na obrazie są poświadczeniem istnienia tych stworzeń w momencie napotkania wzroku artysty. Chwytające je spojrzenie zamroziło ten widok i utrwaliło na płótnie. Malarstwo rozciągnęło to, co było czasowe i skończone w wieczną chwilę, która przyszpilona do płaszczyzny płótna nie jest już życiem, lecz śmiercią, a może ciągłym, ponownym i nieustannym umieraniem tamtego momentu, tamtej chwili. Przemijaniu towarzyszy nostalgia i melancholia. To jest właśnie przeszywające widza na wskroś punctum, opisane przez Barthesa" (Dorota Monkiewicz, Wyświetlone. O twórczości Tomasza Tatarczyka, www.tugaleria.pl).

Swoje życie dzielił pomiędzy Warszawę, a dom pod Kazimierzem. Natura i pejzaż były jego naturalnym środowiskiem i inspiracją. Studiował w warszawskiej ASP, wcześniej ukończył studia na Politechnice. Jego twórczość jest efektem wnikliwej obserwacji wybranych z otoczenia i wielokrotnie powtarzanych motywów: zamknięte bramy, drogi, wzgórza, wąwozy, woda i unoszące się na jej powierzchni łodzie lub brodzące w niej psy. Od 1984 roku współpracował z Galerią Foksal w Warszawie. Jego prace były prezentowane na wielu wystawach indywidualnych m.in. w : Galerii Foksal, galerii BWA w Lublinie, Galerii Awangarda we Wrocławiu, Państwowej Galerii Sztuki w Sopocie, Galerii 86 w Łodzi, w Galerii Zachęta w Warszawie, Soho Center for Visual Arts w Nowym Jorku, Galerie Ucher,
Kolonia. Uczestniczył w licznych wystawach zbiorowych. W 1999 roku został laureatem Grand Prix Międzynarodowego Konkursu Rysunku we Wrocławiu. Był stypendystą Fundacji Kościuszkowskiej w N owym Jorku; Fundacji Sorosa w USA i Fundacji Rockefellera we
Włoszech. W ostatnim czasie walczył z chorobą, malował mniej. W 2009 roku uhonorowany został za 2008 rok nagrodą im. Jana Cybisa przyznawaną wybitnym malarzom przez Związek Polskich Artystów Plastyków za całokształt twórczości.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.