Bez tytułu, 2010 r.

Recepcję twórczości Tymka Borowskiego zdeterminowało rozpoznanie działalności malarzy "zmęczonych rzeczywistością" jako niemającej do powiedzenia na temat tej ostatniej nic istotnego. Tymczasem sztuka Borowskiego nieustannie ewoluuje: po kilku latach od debiutu jest to złożona, często krytyczna wypowiedź odnośnie charakteru współczesnego systemu artystycznego, a także próba opowiedzenia o statusie (rozterkach, pokusach i tęsknotach) malarza funkcjonującego w jego obrębie. Jednocześnie twórczość Borowskiego zachowuje parametry, dzięki którym zdobyła uznanie w momencie, gdy artysta był jeszcze na studiach: to malarstwo pełne dezynwoltury, nieustannie pogrywające z kanonami stosowności, drażniące strażników "dozwolonych" estetyk, w końcu - przykład przewrotnego pokoleniowego buntu.

Studiował na warszawskiej ASP w pracowni Leona Tarasewicza w latach 2005-09. Uprawia malarstwo, fotografię, sztukę wideo. Jego twórczość jest próbą metaforycznego rozszerzenia tematyki oraz formy obrazu. Artysta kreuje świat oderwany od otaczającej go rzeczywistości, zestawiając ze sobą formy figuratywne i abstrakcyjne. Bawi się starymi motywami, które odświeża lub modyfikuje w oparciu o własną wyobraźnię.