Nebulus, 1978 r.

OPINIE:
- autentyczność pracy potwierdzona przez Pierre’a Vasarely’ego

POCHODZENIE:
- Vasarely Center, Nowy Jork
- kolekcja prywatna, Stany Zjednoczone
- Sotheby’s New York, 2015
- kolekcja prywatna, Polska

WYSTAWIANY:
- The Masterpiece, DESA Unicum, Warszawa, 19-25.09.2016


Vasarely jako jeden z pierwszych artystów poszukujących i badających mechanizm widzenia w sztukach plastycznych fascynował się teorią percepcji, jaką sformułowali twórcy Gestaltu. Swoje teorie opierał na czysto plastycznych eksperymentach, badając relację formy i barwy. Jego wczesne prace to przede wszystkim analiza związków, jakie pojawiają się między pojedynczymi motywami w obrazie a jego całością, będącą czymś więcej niż sumą poszczególnych elementów. Z początku posługiwał się ograniczoną paletą mocnych kontrastów, np. koloru białego i czarnego, oraz konkretnych figur. Ponadto określona paleta barw służyła mu do zwielokrotnienia zaledwie jednej figury, by dzięki różnorodnym konfiguracjom uzyskać iluzyjną, rozwibrowaną strukturę. Artystę szczególnie zajmował problem, w jaki sposób oko rejestruje ruch w obserwowanym dziele sztuki, w jaki sposób wyłania nie do końca określone formy, decydując o tym, czym jest figura, a czym tło. Ten aspekt jego poszukiwań pojawia się we wczesnych, zawierających jeszcze figuratywne elementy pracach. Vasarely posługiwał się najprostszymi środkami wyrazu. Stosował naprzemiennie białe i czarne linie – stopniowo pokrywając nimi obraz, wydobywał z ich nieregularności drgający kształt.
Nad cyklem „Vega” artysta rozpoczął pracę w 1968. Seria szybko stała się niezwykle popularnym oraz szeroko rozpoznawalnym cyklem w dorobku Węgra. Pomimo iż prace pod tym samym tytułem zaczęły pojawiać się już w 1957, i pod wieloma względami przypominały późniejsze realizacje, dopiero obrazy z lat 60. powstały na zasadzie serii. Zasadniczą różnicą pomiędzy realizacjami z lat 50. oraz 60. była kolorystyka – podczas gdy wcześniejsze realizacje utrzymane były w czerniach i bielach, w późniejszych artysta wprowadził kolor.
Cykl „Vega” (czyli Wega) został nazwany na cześć najjaśniejszej gwiazdy w gwiazdozbiorze Lutni. Wega to piąta co do jasności gwiazda, którą można zaobserwować na nocnym niebie, na północnej półkuli niebieskiej. Sama nazwa pochodzi od arabskiego wyrażenia „pikujący orzeł”. Powstałe w ramach cyklu obrazy określane są jako jedne z najbardziej zaawansowanych realizacji systematycznego podejścia artysty do zagadnień związanych z formą oraz kolorem. Składają się na niego realizacje, w których twórca za pomocą złudzenia optycznego przedstawił okrągłe elementy, zdające się podejmować próbę „uwolnienia się” lub jednoczesnego „powrotu w głąb” powierzchni malarskiej. Jak wypowiadał się o cyklu sam Vasarely: „Wegi... zdają się oddychać ciężko – jak pulsary, które powstały w efekcie niebotycznej eksplozji piętnaście bilionów lat temu” (Victor Vasarely,[cyt. za:] Victor Vasarely, tłum. Agata Matusielańska, Köln 2006, s. nlb.).
Victor Vasarely zdecydowanie wyprzedzał swoją epokę. Przewidując erę technologii komputerowej, tworzył swoje nieskazitelne geometryczne kształty, wykorzystując jedynie podstawowe środki wyrazu artystycznego, które w rezultacie były bardzo blisko grafiki cyfrowej. W tym sensie Vasarely przewidział obszary, gdzie technologia będzie miała gruntowny wpływ na ludzkość w następnych dekadach. Ku udoskonalaniu swojej techniki artysta badał związki pomiędzy sztuką a nauką, mawiał, że te dwie formy ludzkiej ekspresji powinny pozostawać ze sobą w bliskiej styczności, aby tworzyć nową wyimaginowaną jakość, która jest w zgodzie z ludzką wrażliwością i dotychczasową wiedzą.
Dzięki temu rosła świadomość działalności twórcy w późnych latach 40. i początku lat 50. XX wieku. Jego pomysły zostały zaadaptowane przez wiodące media, w tym reklamę i modę. Koncepcja przenikania idei z jednej dziedziny życia do drugiej była bliska wizji Vasarely’ego, który optował za tym, by wszyscy twórcy, począwszy od architektów, po malarzy i rzeźbiarzy, współpracowali ze sobą, aby dążyć do stworzenia nowej jakości, która powinna pozostawać dostępna dla wszystkich ludzi w równym stopniu

Z pochodzenia był Węgrem. Dorastał w Budapeszcie. Od 1930 roku działał w Paryżu. Jeden z czołowych przedstawicieli abstrakcji geometrycznej, prekursor op-artu czyli sztuki operującej złudzeniami optycznymi. Od lat 50. starał się określić ją formułując szereg manifestów. Swoją twórczość abstrakcyjną określał mianem plastyki kinetycznej, starając się poprzez stosowane w niej efekty stwarzać wrażenie ruchu. Od roku 1960 artysta w manifestach teoretycznych rozwija koncepcję alfabetu plastycznego zatytułowanego "Folklor planetarny". Swoje pomysły plastyczne chciał wykorzystać do dekoracji budynków.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.