Waza - Faeton z kwadrygą, 1936 r.

Dekoracja wazy jest ilustracją mitu dotyczącego syna Heliosa: Faetona. Według wersji opisanej w "Metamorfozach" przez Owidiusza, Faeton spędziwszy młodość wśród śmiertelników, jako człowiek dojrzały zapragnął poznać swojego ojca. Udał się w tułaczkę, żeby odnaleźć złoty pałac Heliosa. Tam poprosił ojca o pozwolenie na powożenie słonecznym rydwanem. Ponieważ Faetonowi brakowało wprawy pegazy zaczęły zjeżdżać na różne strony i młodzieniec stracił kontrolę nad powozem. Słońce niebezpiecznie zbliżało się do ziemi. Helios, aby uniknąć katastrofy strącił własnego syna ze słonecznego rydwanu i sam przejął lejce.

Wacław Bębnowski przez całe swoje artystyczne życie był wielkim orędownikiem secesji i koncepcji wiążących sztukę z przedmiotami użytkowymi. Artysta kształcił się w Moskwie, Krakowie, Paryżu i Monachium i już wtedy zdradzał zainteresowanie kształtującym się modernizmem. W latach 90. XIX w. założył razem z Leonem Kowalskim i Stanisławem Będzińskim pionierską w Polsce "Spółkę Krakowską Artystyczną. Tworzył rzeźby dekoracyjne i sztukę stosowaną cieszące się dużym zainteresowaniem publiczności. W roku 1900 uniezależnił się i w Służewie założył własną pracownię. Ograniczył kontakty z krakowskim i warszawskim światem artystycznym skupiając się na pracy twórczej. Zyskał reputacje samotnika. Tworzył ceramikę, terakotę i odlewy. W swoich pracach często stosował, wywiedzione ze sztuki Auguste`a Rodina, motywy postaci półzatopionych w płaszczyźnie naczynia. Jego prace - tak jak prezentowana waza z wyobrażeniem Faetona - często przedstawiały motywy symboliczne. Bębnowski bywa często zestawiany z innym młodopolskim rzeźbiarzem - Konstantym Laszczką.