PORTRET ŻONY

Malarz, grafik, ilustrator, scenograf, absolwent krakowskiej ASP, gdzie w latach 1905 -1909 studiował u J. Mehoffera, jednocześnie zgłębiając historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim. Zasadniczy wpływ na artystę wywarł pobyt w Paryżu (1909-1913) i podróż do Włoch, to pozwoliło mu na poznanie sztuki klasycznej i renesansowej u źródeł. Ponadto na własny, rozpoznawalny styl Borowskiego wpłynęła twórczość M. Denisa, A. Deraina, H. Matissa. Sielankowa tematyka, wyidealizowane, zatrzymane w ruchu postacie, zgeometryzowana forma, pastelowa kolorystyka, rytmiczne linie nadawały klimat nostalgii, nadrealnego spokoju. Był czołowym przedstawicielem nurtu klasycyzującego w polskim malarstwie międzywojennym. W latach 1927-32 należał do "Rytmu", którego był współzałożycielem i prezesem. Od 1926 r. należał do Stowarzyszenia Artystów Grafiów Ryt. Był również wykładowcą w Instytucie Sztuk Pięknych w Warszawie w latach 1927-33. Uczestniczył w wielu wystawach krajowych i zagranicznych.

Obraz prezentowany na wystawach Kolekcji pakoskiej zorganizowanych w Muzeum Narodowym w Gdańsku (2001/02 r.), Muzeum Okręgowym w Toruniu (2000 r.) oraz Muzeum Szlachty Mazowieckiej w Ciechanowie (2001 r.).

Bibliografia:
Obraz reprodukowany w katalogu wystawy: Kolekcja pakoska. Wokół krakowskiej "Sztuki", Muzeum Okręgowe w Toruniu, opr. Anna Kroplewska-Gajewska, 2000, s. 28 - 29.