WIDOK KOŚCIOŁA KARMELITÓW NA PIASKU, 1907

Malarz, grafik, ilustrator, scenograf, absolwent krakowskiej ASP, gdzie w latach 1905-1909 studiował u Józefa Mehoffera, jednocześnie zgłębiając historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim. Zasadniczy wpływ na artystę wywarł pobyt w Paryżu (1909-1913) i podróż do Włoch, to pozwoliło mu na poznanie sztuki klasycznej i renesansowej u źródeł. Ponadto na własny, rozpoznawalny styl Borowskiego wpłynęła twórczość M. Denisa, A. Deraina, H. Matissa. Sielankowa tematyka, wyidealizowane, zatrzymane w ruchu postacie, zgeometryzowana forma, pastelowa kolorystyka, rytmiczne linie nadawały klimat nostalgii, nadrealnego spokoju. Był czołowym przedstawicielem nurtu klasycyzującego w polskim malarstwie międzywojennym. W latach 1927-32 należał do "Rytmu", którego był współzałożycielem i prezesem. Od 1926 roku należał do Stowarzyszenia Artystów Grafików Ryt. Był również wykładowcą w Instytucie Sztuk Pięknych w Warszawie w latach 1927-33. Uczestniczył w wielu wystawach krajowych i zagranicznych.