Król Olch

Dynamiczna kompozycja Szymanowskiego ukazuje dwie postaci galopujące na koniu w dramatycznej, z góry skazanej na niepowodzenie ucieczce przed tytułowym Królem Olch. Kompozycja powstała w okresie fascynacji artysty sztuką Auguste`a Rodina, kiedy to forma rzeźb Szymanowskiego zaczęła podlegać uogólnieniu. Pojawił się płynny, secesyjny kontur oraz szkicowe traktowanie bryły, zaś ulubionym motywem stosowanym przez artystę stała się asymetryczna, dynamizująca kompozycję forma układająca się w kształt fali. "Król Olch" to ballada napisana w 1782 roku przez Johanna Wolfganga Goethego opisująca śmierć dziecka z rąk nadprzyrodzonej istoty - ducha, tytułowego króla. Goethe odwołał się w swoim utworze do tradycji folkloru duńskiego i niemieckiego, gdzie ukazująca się postać króla olch (występującego tam jako król elfów) stanowi zapowiedź śmierci, a także do wierzeń ludowych związanych z bagnistymi terenami porośniętymi olchami i wierzbami. Miały je zamieszkiwać duchy, oddziałujące na ludzi swoją zgubną mocą. Źródłem wielu przesądów i zabobonów były nie tylko bagna, ale również drewno olchowe, które po rozrąbaniu czerwienieje, jak gdyby krwawiło.

Najwybitniejszy rzeźbiarz polski doby modernizmu. Kształcił się w Klasie Rysunkowej u Wojciecha Gersona w Warszawie, a następnie w Paryżu, w pracowni Cypriana Godebskiego (1875-79) oraz École des Beaux-Arts pod kierunkiem Eugene Delaplanche`a (1979-90). Uczył się również malarstwa w akademii monachijskiej. W latach 1895-1905 mieszkał w Paryżu. W 1913 roku oraz w okresie 1921-22 przebywał we Włoszech. Od 1922 roku mieszkał w kraju. We wczesnej twórczości Szymanowski poświęcał się głównie malarstwu, tworząc obrazy o tematyce wiejskiej, pejzaże oraz portrety. Ok. 1976 roku poświęcił się niemal wyłącznie rzeźbiarstwu. W jego wczesnych rzeźbach zaznaczył się wpływ dbałej o detal i realistyczny modelunek estetyki akademickiej. Jednak później, dzięki inspiracji twórczością Constantina Meuniera, a zwłaszcza Auguste Rodina, forma rzeźb Szymanowskiego zaczęła podlegać uogólnieniu, pojawił się płynny, secesyjny kontur oraz szkicowe traktowanie bryły. Ulubionym motywem stosowanym przez artystę stała się asymetryczna, dynamizująca kompozycję forma układająca się w kształt fali. Do wybitnych zrealizowanych dzieł monumentalnych artysty należy POMNIK ARTURA GROTTGERA na Plantach w Krakowie (projekt 1898, odsłonięcie w 1903) oraz POMNIK FRYDERYKA CHOPINA w warszawskich Łazienkach. Wśród bogatego dorobku Szymanowskiego na uwagę zasługują również portrety, w których wierne oddanie fizjonomii modela łączy się ze szkicową wirtuozerią modelunku bryły (m.in. Jacka Malczewskiego, Leona Karwackiego, Janiny Wierusz-Kowalskiej).