Mężczyzna przy stole, 1881 r.

katalog wystawy: Wacław Szymanowski 1859 - 1930, Muzeum Narodowe w Warszawie, VI - VII 1981, s. 41, poz. nr 2 i il.
Najwybitniejszy rze¼biarz polski doby modernizmu. Kształcił się w Klasie Rysunkowej u Wojciecha Gersona w Warszawie, a następnie w Paryżu, w pracowni Cypriana Godebskiego (1875-1879) oraz École des Beaux-Arts pod kierunkiem Eugene Delaplanche`a (1979 - 1890). Uczył się również malarstwa w akademii monachijskiej. W latach 1895 - 1905 mieszkał w Paryżu. W 1913 roku oraz w okresie 1921 - 22 przebywał we Włoszech. Od 1922 mieszkał w kraju. We wczesnej twórczości Szymanowski poświęcał się głównie malarstwu, tworząc obrazy o tematyce wiejskiej, pejzaże oraz portrety. Ok 1976 r. poświęcił się niemal wyłącznie rze¼biarstwu. W jego wczesnych rze¼bach zaznaczył się wpływ dbałej o detal i realistyczny modelunek estetyki akademickiej. Jednak pó¼niej, dzięki inspiracji twórczością Constantina Meuniera, a zwłaszcza Auguste Rodina, forma rze¼b Szymanowskiego zaczęła podlegać uogólnieniu, pojawił się płynny, secesyjny kontur oraz szkicowe traktowanie bryły. Ulubionym motywem stosowanym przez artystę stała się asymetryczna, dynamizująca kompozycję forma układająca się w kształt fali. Do wybitnych zrealizowanych dzieł monumentalnych artysty należy POMNIK ARTURA GROTTGERA na Plantach w Krakowie (projekt 1898, odsłonięcie w 1903) oraz POMNIK FRYDERYKA CHOPINA w warszawskich Łazienkach. Wśród bogatego dorobku Szymanowskiego na uwagę zasługują również portrety, w których wierne oddanie fizjonomii modela łączy się ze szkicową wirtuozerią modelunku bryły (m.in. Jacka Malczewskiego, Leona Karwackiego, Janiny Wierusz - Kowalskiej).