Wiatr

"Temat rzeźby zaczerpnął Szymanowski z własnego obrazu "Wiatr" malowanego ok. 1895 r. [...] " (H. Kotkowska-Bareja). Por. "Wacław Szymanowski. 1859 - 1930. Malarstwo. Rzeźba", [katalog wystawy monograficznej oprac. H. Kotkowska-Bareja], Muzeum Narodowe w Warszawie V - VII. 1981, Warszawa 1981, s. 56, tu historia rzeźby, bibliografia oraz inne wersje odlewu, nieznacznie różniące się wymiarami
Najwybitniejszy rzeźbiarz polski doby modernizmu. Kształcił się w Klasie Rysunkowej u Wojciecha Gersona w Warszawie, a następnie w Paryżu, w pracowni Cypriana Godebskiego (1875-1879) oraz École des Beaux-Arts pod kierunkiem Eugene Delaplanche`a (1979 - 1890). Uczył się również malarstwa w akademii monachijskiej. W latach 1895 - 1905 mieszkał w Paryżu. W 1913 roku oraz w okresie 1921 - 22 przebywał we Włoszech. Od 1922 mieszkał w kraju. We wczesnej twórczości Szymanowski poświęcał się głównie malarstwu, tworząc obrazy o tematyce wiejskiej, pejzaże oraz portrety. Ok 1976 r. poświęcił się niemal wyłącznie rzeźbiarstwu. W jego wczesnych rzeźbach zaznaczył się wpływ dbałej o detal i realistyczny modelunek estetyki akademickiej. Jednak później, dzięki inspiracji twórczością Constantina Meuniera, a zwłaszcza Auguste Rodina, forma rzeźb Szymanowskiego zaczęła podlegać uogólnieniu, pojawił się płynny, secesyjny kontur oraz szkicowe traktowanie bryły. Ulubionym motywem stosowanym przez artystę stała się asymetryczna, dynamizująca kompozycję forma układająca się w kształt fali. Do wybitnych zrealizowanych dzieł monumentalnych artysty należy POMNIK ARTURA GROTTGERA na Plantach w Krakowie (projekt 1898, odsłonięcie w 1903) oraz POMNIK FRYDERYKA CHOPINA w warszawskich Łazienkach. Wśród bogatego dorobku Szymanowskiego na uwagę zasługują również portrety, w których wierne oddanie fizjonomii modela łączy się ze szkicową wirtuozerią modelunku bryły (m.in. Jacka Malczewskiego, Leona Karwackiego, Janiny Wierusz - Kowalskiej).