Izolacja, 2 poł. XX w.

"Ładniewska lepi swoje postacie po Holocauście, który postawił pod znakiem zapytania odwieczne przymierze. Podejmuje się niemożliwego. Lepi z gliny, z prochu, chcąc symbolicznie przywrócić do życia tych, którzy zostali zamienieni w popiół i dym w piecach krematoryjnych, którzy zostali zgnieceni w masowych grobach".
(Anna Baranowa, 2009)

Artystka urodziła się w przedwojennym Lwowie w rodzinie zasymilowanych polskich Żydów pochodzących z małego, położonego na Kresach miasteczka. Wraz z mężem, inżynierem Stefanem Blankenheimem, więziona była w Auschwitz-Birkenau i w podobozie w Rajsku. W 1946 roku zamieszkała we Francji i tu pozostała do śmierci w 1995 roku. Jej symboliczny nagrobek znajduje się na cmentarzu żydowskim w Krakowie, prochy zaś rozrzucono, zgodnie z życzeniem artystki, na paryskim cmentarzu Pere Lachaise. Ładniewska odebrała staranne przedwojenne wykształcenie, które wyposażyło ją przede wszystkim w świetną znajomość języków i ogólną erudycję. Z łatwością odnajdywała się w środowisku tak polskich jak i francuskich intelektualistów, o czym świadczyć może jej dobra znajomość z Tadeuszem Boyem-Żeleńskim. Studiowała ponadto rysunek, rzeźbę i historię sztuki - nie jest jednak pewne czy miało to miejsce we Lwowie czy w Paryżu. Wielokrotnie wystawiała w całej Europie: w Strasburgu, Frankfurcie, Londynie i Rawennie. Szczególnie związana była ze słynną paryską Galerie Lambert prowadzoną przez Zofię i Kazimierza Romanowiczów - od 1963 do 1984 roku regularnie pokazywano tam jej prace, w ramach wystaw zbiorowych i indywidualnych. W latach 1948-89 artystka wielokrotnie zapraszana była do udziału w paryskich Salonach sztuki. Brała też udział w Pierwszym Europejskim Triennale Rzeźby, które odbyło się w Paryżu w 1978 roku. Wykonywała różnego rodzaju medale i medaliony, także dla Mennicy Francuskiej i Liceum Polskiego w Paryżu.