KOBIETA Z SIERPEM

W latach 1880-1881 studiował w warszawskiej Szkole Rysunkowej u Wojciecha Gersona, następnie w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych u Leopolda Lofflera, Jana Matejki, Floriana Cynka oraz Władysława Łuszczkiewicza (1881-1889). W latach 1889-1992 kontynuował studia w monachijskiej Akademii u Aleksandra Wagnera. Do kraju wrócił w 1892 roku i osiedlił się w Soszowicach koło Krakowa. W latach 1896-1916 był profesorem malarstwa na Wyższych Kursach dla Kobiet im. Adriana Baranieckiego przy Muzeum Techniczno-Przemysłowym w Krakowie. We wcześniejszym okresie malował portrety. Jego malarstwo portretowe, podobnie jak pejzaże, mniej jest dzisiaj znane w przeciwieństwie do później powstałych przedstawień typów ludowych i scen rodzajowych z życia podkrakowskiej wsi. W latach 1892-1907 pracował głównie nad cyklem o tematyce folklorystyczno-rodzajowej ilustrującej wieś polską. Został on zamówiony przez hrabiego Korwin-Milewskiego, znanego kolekcjonera i mecenasa sztuki, z którym artysta był zaprzyjaźniony. "Wodzinowski wpisuje się tym dziełem w krąg polskich artystów zafascynowanych ideą chłopomanii, postrzegających wieś jako pełną ducha i sił witalnych, jako źródło odnowy społeczeństwa zepsutego przez miasto i jego kulturę. Tym samym włączył się - podobnie jak wielu artystów młodopolskich, ale również i Władysław Reymont - do wielkiego światowego nurtu określanego mianem vernacular, czyli idei powrotu do źródeł, korzeni charakterystycznego dla kultury przełomu XIX i XX wieku" (Andrzej Holeczko-Kiehl, Brandt... Malczewski... Siemiradzki... Polscy Monachijczycy, katalog wystawy, Wydawnictwo Muzeum Śląskiego, Katowice 2005).
W prezentowanym obrazie artysta dał wyraz niesłabnącej fascynacji wiejskim życiem. Malując przede wszystkim sceny rodzajowe z życia chłopów, portrety ludowe, prawie zawsze podkreślał w nich radosną atmosferę życia w kontakcie z naturą. Młoda kobieta, w charakterystycznym dla Wodzinowskiego ujęciu, patrzy z blaskiem w oczach wprost na widza.