ODPOCZYNEK ŻNIWIARZY, 1937

W latach 1880-1881 uczył się w Klasie Rysunkowej w Warszawie u Wojciecha Gersona, a w latach 1881-1889 studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie u Izydora Jabłońskiego, Jana Matejki, Floriana Cynka i Leopolda Löffera. Naukę kontynuował w latach 1889-1892 w Monachium u Aleksandra Wagnera. Był kilkakrotnie nagradzany, m.in. w 1894 roku otrzymał srebrny medal na wystawie w Chicago. Tematem jego prac były głównie sceny rodzajowe, portrety, obrazy religijne i alegoryczne. W 1892 roku Wincenty Wodzinowski powrócił do kraju i osiadł pod Krakowem, w Swoszowicach, gdzie poświęcił się tworzeniu dzieł zainspirowanych wsią i ludowym folklorem. W swoich obrazach malowanych swobodnie, z charakterystycznym dynamizmem i żywiołowością utrwalał życie codzienne małopolskiej wsi. Artysta ukazywał postacie roześmianych, zajętych pracą lub odpoczywających wiejskich dziewcząt i mężczyzn. Tym samym twórczość Wodzinowskiego wpisuje się w charakterystyczny dla młodopolskiego malarstwa nurt, który swe korzenie ma w zrodzonej w drugiej połowie dziewiętnastego wieku chłopomani.
Artysta uchwycił moment odpoczynku po ciężkiej pracy w polu. Cała grupa roześmianych młodych kobiet słucha opowieści żniwiarza. Praca należy do charakterystycznych dla artysty motywów, które z pasją malował, chcąc utrwalić ludowość, tradycje, barwność strojów i obyczajów.